Uncategorized
Biuletyn23
17 stycznia, 2022
Biuletyn Federacji Polskich Organizacji Medycznych na Obczyznie Nr 1/2002 (23) Marzec 2002 Wydanie internetowe Do poprzeniego numeru Biuletynu |
W aktualnym numerze
Fundusze Unii Europejskiej – Artykuł wstępny prezesa Federacji – J. Bodziony Akcje charytatywne – najnowsze informacje dotyczące ceł – J. Bodziony Zaproszenie do Baranowicz – Maria Syczewska Spotkanie PTL w Baranowiczach z SPL w Mińsku – Maria Syczewska Noworoczne spotkania na Grodzieńszczyznie – M. Hołownia i A. Szpakow Lomża – kursy komputerowe – Maria Hołownia Chicago – 52 Bal Lekarzy – Anne Szpindor Z serii poznajmy sie: Kuba Bodziony i Ewa Teslar Z cyklu widziane z boku – Był Bal – J.Zierski Lista PolMed – dyskusja o podwójnym patriotyzmie – M.Godel, Andzela Bogutska PAHA – sprawozdanie z naukowego posiedzenia w Waszyngtonie – Kris Murawski Z działalności dr Orawca- Szczepienia przeciw grypie – J. Skupień Problemy prywatyzacji służby zdrowia – B. Milek Mistrz – J.Zierski
Fundusze Unii Europejskiej
Nie wiem czy sobie przypominacie artykul wstępny sprzed roku pod tym tytulem? (http://polmed.org/biuletyn/2001marzec.htm#A). Otóż po kilku miesiącach ciężkiej pracy dzieki wysiłkom niżej podpisanego, Ewy Teslar i Basi Lisowskiej-Grospierre udało się przygotować i wysłać preproposal wniosku o dofinansowanie szkolenia lekarzy rodzinnych w ramach programu Unii Europejskiej Leonardo da Vinci. Poniżej cytat z uzasadnienia wniosku:
“Our project will serve both to improve the quality of and access to professional education in both medically and socially important medical fields. Development and implementation of a system of distance-learning within the project will allow family doctors to continue professional education without the necessity of leaving their place of residence, which is very important taking into account the nature of their work, it will significantly increase their access to continuing vocational training. The project has been constructed in such a way as to improve the quality of teaching family medicine at all levels of education in this area by improving the skills of trained persons as well as the tools used by them. In addition, development of innovative teaching curricula (both for students and trainers) will contribute to improving their skills and competences. Inclusion of the course of medical informatics will provide trainees with an additional competence and an access to continuing professional training as well. This will contribute to a larger use of medical informatics. In addition, the creation of conditions for international information exchange (international peer–review) will be a new way of acquiring knowledge and skills for doctors.”
W złożeniu wniosku wzieła udział Federacja, AMOPF, Polskie Stowarzyszenie Medyczne na Litwie, internetowy portal medyczny Netklinika, Klinika Chirurgii Uniwersytetu Saarlandzkiego, College National des Generalistes Eseignants, Kolegium Lekarzy Rodzinnych w Polsce, firma Zdrowie i Zarządzanie i Zakład Medycyny Rodzinnej SlAM. Myślę, że szanse preproposal byłyby na pewno większe, gdyby udało się zmobilizować kolegow z Londynu i Sztokholmu do uczestnictwa. Ale jeszcze nic straconego, może zechcą się włączyć do następnej propozycji programowej, którą będziemy na pewno wkrótce przygotowywali. Uczestnictwo Federacji jako strony umożliwi włączenie związków z Białorusi, Ukrainy i Mołdawii. Myslę, że własnie Federacja, jako organizacja jednocząca europejskie zwiazki lekarzy polskich szczególnie nadaje sie do koordynacji wniosków o fundusze Unii Europejskiej. Dlatego apel do wszystkich: zglaszajcie swój udział i pomysły, sprawa jest warta zaangażowania.
Kuba Bodziony
Interesujące dane dla akcji charytatywnych
Zwolnienie z cła towarów nabywanych przez jednostki ochrony zdrowia.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia z 11 stycznia 2002 roku, przekazane określonym szpitalom i innym jednostkom ochrony zdrowia lub nabyte przez nie towary są zwolnione z cła. Towary zwolnione sa z cła, jeśli wymienione w rozporządzeniu jednostki stosują procedury księgowe umożliwiające kontrolę wykorzystania tych wyrobów. Opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 8 rozporządzenie weszło w życie 31 stycznia. Rozporządzenie obejmuje publiczne i niepubliczne ZOZ-y, szpitale, zakłady opiekuńczo-lecznicze, zakłady pielęgnacyjno-opiekuńcze, prewentoria, przychodnie, ośrodki zdrowia, poradnie, pogotowia ratunkowe, jednostki systemu ratownictwa medycznego, ośrodki i pracownie diagnostyczne, ośrodki jakości w diagnostyce, zakłady rehabilitacji leczniczej, pracownie protetyki stomatologicznej i ortodoncji, regionalne centra krwiodawstwa i krwiolecznictwa, regionalne centra onkologiczne, sanatoria, stacje sanitarno-epidemiologiczne oraz, wymienionych z nazwy, 21 medycznych instytutów badawczych bedących jednostkami badawczo-rozwojowymi
Kuba Bodziony
Baranowicze
Witam wszystkich serdecznie!
Chce zaprosic na odchody 10-lecia PTL w Baranowiczach w dniach 11-12 maja 2002.
PTL w Baranowiczach zaczelo swoja dzialalnosc w 1992 roku jako Kolo Lekarzy Polskich przy Spolecznym Stowarzyszeniu Klub Polski w Baranowiczach. Na poczatku bylo nas osiem osob, teraz liczymy 32. Mamy piekny Dom Polski, a w nim gabinet lekarski ( jeszcze jest wykorzystowany jako pokoj goscinny). Bylo bym nam bardzo milo widziec Panstwa na naszym jubileuszu.
Maria Syczewska.
Spotkanie Polskiego Towarzystwa Lekarskiego w Baranowiczach ze Stowarzyszeniem Polskich Lekarzy w Minsku
24 listopada 2001roku 13 osobowa grupa lekarzy PTL w Baranowiczach spotkala sie z kolegami z Stowarzyszenia Polskich Lekarzy w Minsku (SPL). Polski Klub Lekarski w Minsku istnieje juz od 1992 roku. Wiosna tego roku Klub Lekarzy byl poszerzony o nowych czlonkow, przeksztalcil sie w Stowarzyszenie Polskich Lekarzy w Minsku ( nie wiem dlaczego, ale naleza do Stowarzyszenia rowniez pielegniarki). Bylo to pierwsze spotkanie nowego Stowarzyszenia z kolegami w kraju, z PTL w Baranowiczach (PTLwB), najblizej polozonej polonijnej placowki lekarskiej. Spotkanie przebiegalo w cieplej i przyjaznej atmosferze. Plan spotkania przewidywal wizyte u znanej bialoruskiej malarki T. Bogdanowej, ogladanie spektaklu w Teatrze Komedii Muzycznej, lecz glownym punktem bylo posiedzenie delegacji PTLwB z minskimi kolegami w Domu Polskim. W czasie posiedzenia mowiono o ruchu polonijnym wsrod lekarzy i perspektywach na przyszlosc. Doswiadczeniem z dzialalnosci podzielilo sie nasze PTLwB. SPL przedstawil wice- prezes Aleksander Astapow ( od niedawna zostal wybrany prezesem SPL). W czesci oficjalnej, w trakcie okolicznosciowego przyjecia, kontynuowano wzajemne kontakty w cieplej niewymuszonej atmosferze. Bylo to satysfakcjonujace spotkanie. Roztalismy sie z przekonaniem, ze utrwalanie i rozwijanie stalych kontaktow w srodowisku lekarskim jest konieczne, poniewaz jest to wazna czesc ogolnego planu odradzania polskosci na tych terenach.
Adres SPL w Minsku: e-mail: stowpm2001@tut.by
Maria Syczewska.
NOWOROCZNE SPOTKANIA LEKARZY NA GRODZIEŃSZCZYŹNIE
Od 5 lat tradycją staly się spotkania członków Polskiego Towarzystwa Lekarskiego na Grodzieńszczyźnie na zabawie karnawałowej. W tym roku ponad 50 osób zebrało się 19 stycznia w restauracji „Niemen” w Grodnie. Wśród zaproszonych gości wiceprezydent miasta Siedlce Jacek Myszkowski, dyrektor Siedleckiego Oddziału Stowarzyszenia „Wspólnota Polska” Jacek Grabiński, wójt gminy Siedlce Mirosław Bieniek, po. Konsula Generalnego RP w Grodnie Renisław Walter z małżonką, Prezes Związku Polaków na Białorusi dr Tadeusz Kruczkowski. Siedlecki Oddział „Wspólnoty Polskiej” jest głównym organizatorem staży dla lekarzy z Grodzienszczyzny od kilku lat. Składając życzenia Noworoczne nasi sponsorzy zapełnili, że nadal będą pomagać rodakom z Kresów i jako potwierdzenie swoich słów wręczyli na ręce Prezesa PTLG dr Kazimierza Jodkowskiego nowoczesny komputer dla Towarzystwa. Prezes dziękując przyjaciołom z Siedlec za wspieranie działalności naszego Towarzystwa, wyraził nadzieje na dalszą współpracę lekarzy z Grodzienszczyzny z kolegami z Polski. Spotkanie Karnawałowe stało się wspaniałą okazją aby się nawzajem przypomnieć, poznać i przede wszystkim zabawić. Nie zabrakło miejsca i na tradycyjne polskie piosenki w wykonaniu przyjaciół z Grodna i Siedlec. Całe spotkanie przebiegło wesoło i szampańsko!
M. Holownia
A. Szpakow
Łomża
W grudniu 2001r. Przedstawiciele Polskiego Towarzystwa Lekarskiego na Grodzieńszczyźnie brali udział w kursie szkolenia komputerowego, który odbywał się w Centrum Szkolenia Praktycznego w Łomży. Organizatorem tego kursu był Oddział Stowarzyszenia „Wspólnota Polska” w Łomży. W ciągu tygodnia poznaliśmy podstawy komputera, korzystaliśmy z Internetu. Zajęcia świetnie prowadził Piotr Kodzis. Choć zajęcia wypełniały większość dnia, jednak w programie mieliśmy zwiedzanie Wojewódzkiego Szpitala w Łomży. Odbyliśmy interesującą rozmowę z dyrektorem szpitala i mogliśmy zapoznać się z najnowszą generacją sprzętu diagnostycznego. Tradycją już stały się spotkania w Domu Polonii. Nasza grupa była serdecznie przyjęta przez działaczy Oddziału w Łomży na czele z dyrektorem Biura Zarządu Oddziału. Mieliśmy możliwość zapoznania się z działalnością oddziału, jak również zwiedzania miasta i jego zabytków. W ostatnim dniu kursu wszyscy uczestniczy otrzymali certyfikaty.
W imieniu uczestników kursu pragnę podziękować Oddziałowi Stowarzyszenia „Wspólnota Polska” w Łomży, Centrum Kształcenia Praktycznego w Łomży na czele z dyrektorem Dariuszem Grzelakiem, kierownikowi kursu Piotrowi Kodzisowi oraz tym wszystkim, którzy przyczynili się do zorganizowania kursu i naszego pobytu w tak wspaniałych warunkach.
M. Holownia
Chicago
Dr. Marek Gawrysz, poprzedni Prezes ZLP w Chicago: „Czujemy sie bardzo dobrze, czujemy sie jak wyroznieni goscie. Organizacja wyglada wspaniale. Tych, ktorych tutaj nie ma niech zaluja. Przyjemnie jest byc gosciem zamiast organizatorem. Niespodzianka dla nas bylo wreczenie nam wyroznien. Dziekujemy bardzo”.
Mec. Krzysztof Kurczaba, Prezydent Kongresu Polonii Amerykanskiej w Illinois, „Ten Bal jest jak zawsze bardzo udany. Chodzi o to, aby Polacy poznawali ludzi z innych srodowisk, poznawali inne srodowiska. Tutaj przychodzi wielu politykow. Tutaj widzielismy kandydata na gubernatora stanu Illinois – Kongresmena Blagojevica, przedstawiciela zastepcy obecnego gubernatora Stanu – Corinne Wood, przedstawicieli biura prokuratora stanowego Jima Ryana. Wazne jest, zeby spotykali sie wplywowi przedstawiciele Polonii i aby dobrze spedzili czas takze, porozmawiac na wazne tematy dotyczace czy to biznesu czy tez dzialalnosci charytatywnej”.
Dr. Krzysztof Kubik, poprzedni Skarbnik ZLP: ” Pomimo iz nie jestem obecnie w zarzadzie Zwiazku Lekarzy Polskich w Chicago, tym niemniej jestem calym sercem z obecnym zarzadem i bardzo popieram ich dzialalnosc przy organizacji Balu. Nasze Bale sa obecnie juz tradycja i to juz od 55 lat. Jest to taki jakis glowny punkt naszej dzialalnosci i, co tu tutaj duzo mowic, jest to okazja do zarobienia pieniedzy, ktore zreszta sluza celom charytatywnym, wybranym kazdego roku przez Zarzad. Te nasze bale sa bardzo popularne i dystyngowane.
Jest zawsze bardzo dobre towarzystwo, bardzo eleganckie. Sa oficjalni goscie, najczesciej ze strony polskiej jak i ze strony wladz amerykanskich. Jest to piekna zabawa. Zawsze czekamy z niecierpliwoscia aby uczestniczyc w tym balu”.
Z serii poznajmy sie
Dr Kuba Bodziony
Kuba Bodziony
Dr Ewa Teslar
Pare slow o sobie ?
Pare waznych momentow w moim zyciu: to przyjazd do Paryza jako 10-o letnie dziecko, upadek muru w Berlinie i spotkania ze starym lekarzem, ktory byl takze filozofem, esteta i humanista. Miejsca, ktore oczarowaly mnie absolutnie to: widok z Fiesole na Florencje, widok na Golden Gate Bridge, medytacja w Millet i zwiedzanie Angkor Vat.
A psychoanalitykiem, bo to tez jest niezmiernie pasjonujace, co sie dzieje w naszych duszach!
Ale tez dlatego, ze mysle, ze ci ktorzy zostali przemieszczeni z wlasnej, czy naturalnie nie wlasnej woli powinni miec moment w zyciu na przemyslenie tego faktu.
W Warszawie, przed wyjazdem do Francji, chodzilam przez cztery lata do gim. Zamoyskiego. Mur na boisku snil mi sie latami.W Paryzu uczeszczalam do 1968 roku do gim. dla panien Camille See, co tydzien zmienialysmy fartuchy, rozowe i niebieskie i nie mozna bylo sie naturalnie pomylic. Na szczescie przed matura rodzice przeniesli mnie do gim Janson de Sailly, koedukacyjne, gdzie bylo wtedy 12 rownoleglych klas! Wszystko gralo jak w fabryce.
Z medycyna nie bylo specjalnych trudnosci oprocz dlugosci studiow: 10 lat na jednym z fakultetow medycyny Paryskiej: Paris V: Necker Enfants Malades. 10 lat tzn. 7 normalnych lat studiow i 3 lata „specjalizacja” wtedy, 20 lat temu Medycyna Rodzinna byla nowoscia we Francji:
W 1981 roku, taki byl zbieg okolicznosci, ze w tym samym momencie pisalam doktorat, otworzylam wlasny gabinet plus wydarzenia grudniowe w Polsce zadecydowaly o mojej przyszlej dzialalnosci, przychodnia polska w Paryzu, potem stowarzyszenie AMOPF, potem Federacja. Zaangazowanie ktore wciaz trwa.
Oprocz zaangazowania spolecznego, naturalnie dobrze jest znalesc rownowage i czas na zycie prywatne towarzyskie, kulturalne, ktore strasznie moze byc bogate w Paryzu, ale nie zawsze to latwo przychodzi.
Specjalnie, ze lata leca i okolo 50-tki to dobry moment zeby przekazywac mlodszym generacjom to, co sie samemu otrzymalo. Aktualnie bardzo intensywnie zajmuje sie ksztalceniem studentow medycyny rodzinnej na Uniwersytecie Broussais Hotel Dieu, a takze we wlasnym gabinecie, szkoleniem studentow – formy stosunku lekarza do pacjenta.
Na szczescie gabinet, w ktorym pracujemy we dwoje z kolega, jest usytuowany o 100 m od Centre Pompidou gdzie bez przerwy „cos sie dzieje” i mozna odetchnac na pare chwil od rzeczywistosci od 10 am do 10 pm, oprocz wtorku…
Ewa Teslar
Prezes AMOPF- Sekretarz Federacji.
PS. Od redakcji: na zdjeciu Ewa Teslar z Ambasadorem Polskim w Paryzu Janem
Tombinskim.
Widziane z boku
Byl Bal
Sa to bale w tzw. sosie wlasnym. Przychodzi sie w towarzystwie znajomych osob, wszyscy sie znaja jak lyse konie i poplotkowac oraz narzekac na interesy i ciezkie zycie mozna w gronie przytakujacych znajomych. Sa jednakze bale, tzw. w sosie obcym, ktore w zasadzie tez nalezy odwiedzac w zaleznosci od tego gdzie sie stoi na drabinie zawodowo-spoleczno- towarzyskiej – np. Bal Klubu Golfowego albo Bal Koniarzy. Nieco nizej w spolecznej skali stoi Bal Klubu Tenisowego, a jeszcze nizej bal szkoly muzycznej, do ktorej chodzi corunia albo synek. W Berlinie jesli czlowiek chce sie pokazac to musi pojsc na Bal Prasy, ktory zawsze odbywa sie z tzw. tematem. Przed kilkoma laty tematem byla Warszawa, wtedy obecni byli tez prezydenci obu miast – Swiecicki i nadburmistrz Diepgen. No i co – nic im nie pomoglo. Obydwaj sa juz w politycznym niebycie. Ale na takim balu mozna spotkac i potracic lokcem same najwazniejsze osoby . Na takie bale pan doktor powinien chodzic z okolo 100ma wizytowkami w zanadrzu i lokciem to tego, to tamtego, troszke winka rozlac na rekawek tego pana w smokingu, chlapnac sosikiem na lewo i prawo i zaraz z czarujacym usmiechem baknac „Ach, najmocniej przepraszam, serdecznie ubolewam, prosze uprzejmie o wybaczenie „ i zaraz wizytoweczke wsunac: „Dr XY, adres, specjalista w … , godziny przyjec: od.. do .., prywatnie – po uzgodnieniu terminu”. W ten sposob zawsze sie krag pacjentow rozszerza.
Ach, jak to bylo dobrze za czasow mlodosci, gdy najbardziej pozadanym balem dla nas mlodzieniaszkow byly bale Szkoly Teatralnej i Filmowej albo Szkoly Plastycznej. Dziewczyny byly tam sliczne. Czasem bylo leciutko niebezpiecznie. Jeslli czlowiek za bardzo z jedna panienka tanczyl to mozna bylo od zazdrosnych konkurentow dostac po balu po mordzie. Wizytowek nie bylo potrzeba. Po berlinskim Balu Prasy nikt po mordzie nie da, nawet jesli sie pania nadburmistrzowa caly wieczor obtancowywac bedzie. Stalym gosciem berliskich bali jest znakomity kardiochirurg profesor Hetzer (malzonka jego jest Polka). Podejrzewam, ze prof. Hetzer tylko dla pozoru sie kreci, a w zasadzie tylko patrzy, kto z prominentow po tangu lub slow-foxie ledwie dyszy, zeby wiedziec na kogo ma czekac z najblizszym by-passem.
Strasznie sie czlowiek przez te bale nameczy zwlaszcza sie do tego doda jeszcze te dwa razy w tygodniu po godzinie lekcji w szkole tanca, ( bo przeciez trzeba sobie umiejetnosci odswiezyc!), bal karnawalowy dla uczniow szkoly tanca, no i te ostatki, zapusty, czyli po niemiecku Fasching to znaczy ostatni bal z przebieraniem i wyglupem najwiekszym. Juz nie ta kondycja.
Co roku powstaje ten sam dylemat: Pojsc czy nie pojsc? Wypada sie w zasadzie pokazac, ale na ile bali mozna chodzic? Co wiecej na ile bali mozna sobie pozwolic? Chwala Bogu w tym roku w Berlinie pare odwolano, bo byly tak drogie, ze malo kto kupil karty wstepu .Warszawa tez sie na Berlinie wzoruje. Czy trzeba na te wszystkie bale chodzic? Z sentymentem przypominaja sie polskie prywatki i potancowki gdzie sie przychodzilo z wlasna przez siebie ( albo przez mame) zrobiona salatka jarzynowa lub ze sloiczkiem marynowanych grzybkow. Te wszystkie wielkie bale sa przeciez bardzo podobne – z kilkoma orkiestrami, rykiem z glosnikow takim ze nie mozna w ogole rozmawiac przerywanym od czasu do czasu „wystepami“ albo tanecznej pary „Bolero“, albo predystigatora Oferma, tancem brzucha w wykonaniu trzech dziewczat z zespolu „Umbilicus“ ( prosto z Istambulu ) i temu podobnymi atrakcjami. A gdziez to porowanie z Balem Teatru Studenckiego Cytryna w roku 1963, kiedy to jeden z tanczacych wpadl ( ze spodniami ) do wiadra z bigosem okolo godziny 22.00, zdrzemnal sie w tym wiadrze ze cztery godzinki, a my ten bigos ze smakiem, okolo godziny 3.00 rano, z wiadra zjedli. Nie moglismy tylko zrozumiec dlaczego jeden z kolegow, obecnie wybitny psychiatra ciagle sie skarzyl ze ma twarde spodnie na pupie. To sie pamieta!
W jednym z ostatnich wydan „Polityki“ prof. Janusz Tazbir bardzo ciekawie pisze o historii tanca swieckiego. Przecudne cytaty roznych swietych pomstujacych na diabelski taniec. Tanczylo sie zawsze na przekor wykleciom i potepieniom Kosciola i pozostalo przez wieki utrwalona regula, ze kazdy nowy taniec zachwycajacy mloda albo mlodsza generacje byl uwazany przez nieco starsza za skandal zgorszenie, okropienstwo, sprosnosc i w ogole. Tak bylo kiedy zaczeto tanczyc menueta, a potem walca, a potem tango, a potem charlestona, a potem be-bop, a potem twista, a potem itd. Itd. az do teraz. Taniec towarzyski byl tez wciagniety w ideologie i w zimna wojne miedzy komunizmem i kapitalizmem. Im bardziej na wschod tym bardziej klasowo wrogi byl ten zdegenerowany kapitalistyczny taniec rock`n rolla, nawet foxtrot byl ideologicznie podejrzany. W Niemczech nazisci zabraniali tez grania obcej rasowo „murzynskiej“ muzyki. Z nieco pozniejszych czasow bo gdzies z lat 1954 – 1955 pamietam jakie oburzenie wyrazila rada nauczycielska gimnazjum i jak doglebne bylo dochodzenie w sprawie prowodyrow klasowych, ktorzy osmielili sie pobudzic meska klase Gimnazjum TPD do ryczenia przez okno szkoly na ulice „Hej babaryba, hej babaryba“ .
Jak sie poszlo do“ Zegnaj Smutku“ w Sopocie ( a byl to namiot na skwerku przed Grand-Hotelem) to koszule mozna bylo potem wyzymac. Bo chodzilo sie wtedy na tance jeszcze w kusej marynarce i z cienkim krawatem. Teraz sie koszul nie wyzyma bo w dysko mozna tanczyc bez koszuli, a jak w spodniach goraco, to tez mozna zdjac i nikt sie nie bedzie dziwil.
Ach jakie to byly twisty ! Czy kto pamieta „Lucije“ ? – Jak to bylo?: „Jak kocham Lucije, a ona mnie nie„ – a potem juz zupelnie niezrozumiale slowa wyjasniajace dlaczego ona mnie nie kocha. Twist byl po latach pierwszym tancem gdzie nie dochodzilo do zadnego kontaktu fizycznego miedzy partnerami. Potem stalo sie to obowiazujacym stylem niezaleznie od tego co sie tanczy. To indywidualne podrygiwanie i wygibas obowiazuje do dzis. Przytulic nie ma sie do czego.
No tak – bal to troche cos innego. W Berlinie na bale Polonii przychodza co roku na ogol te same osoby , chociaz zona mowi , ze towarzystwo tez juz nie to co przed laty. Ci madrzejsi wyjechalli do Polski tam robic pieniadze, bo sie w Berlinie nie oplaca. Mysle oczywiscie o przemyslowcach i biznesmenach, a nie o lekarzach bo w tym roku bal byl wspolny – Stowarzyszenia Przemyslowcow i Kupcow Polskich w Berlinie i naszego berlinskiego medycznego Towarzystwa. To znaczy odbylo sie tak jak bylo umowione i jak sie nalezy – Berpol zorganizowal, a my przyszlismy. Jest jedna rzecz, na ktora wszyscy uczestnicy balu narzekaja i to od lat i od lat nic sie nie zmienia. Jest to ryk orkiestry przez megafony tak potezny, ze jakakolwiek konwersacja staje sie przez 7/8 wieczoru niemozliwa. Przy stoliku siedzi sie wiec albo pochylonym do przodu nad talerzem albo pochylonym do boku z dlonmi przy uszach probujac uslyszec co mowi sasiad przekrzykujacy grajaca orkiestre. Normalnie siedziec sie nie da. Rozwiazaniem jest wynajecie dwoch sal – jednej do jedzenia i drugiej, mozliwie w odleglosci 50 m od pierwszej ( dlatego trzeba zawsze urzadzac bale w duzych hotelach z wieloma salami ) do tanca. Prostsze jest jednakze zredukowanie ryku o pare decybeli .
Na bale Polonii w Berlinie przychodzi tez obowiazkowo stala kadra – personel dyplomatyczny i konsularny, w tym roku z panem Ambasadorem na czele. Sa tez co roku obecni panowie Momper (SPD) ( aktualny przewodniczacy parlamentu berlinskiego i Pieroth ( CDU), berlinscy politycy – jako przyjaciele Polski, juz prawie z zawodu, obarczeni funkcjami nawiazywania, podtrzymywania i rozwijania wzajemnych stosunkow i kontaktow.
Na ogol nie zostaja do konca, glownie z powodu grozacego pekniecia blon bebenkowych.
A moze przychodza aby celowo nieco uposledzic sluch ? Dla politykow moze to byc bardzo korzystne, jesli sie mozna w roznych sytuacjach powolac na to, iz sie niedoslyszy. Tylko z partii lliberalnej ( FDP) i tzw. postkomunistow ( PDS) nikogo waznego nie bylo. Jak nie to nie.! Nie glosowac na nich !
Wystepy kuso odzianych panienek z kraju w ramach intermezzo, byly w tym roku – powiedzmy sobie na ucho – troche pod poziomem, konferansjerka tez nie za bardzo, bufet bez rewelacji ale zjadliwy, tombola jak zawsze, a najprzyjemniejsze byly mlode dwie dziewczyny
i chlopak sprzedajacy losy. Jak zawsze kupilem pare i jak zawsze nic nie wygralem. Ale – na bale bede tak dlugo chodzic, az kiedys na tej tomboli wygram. Orkiestra i bufet, politycy i znajomi, tance powolne i dzikie – wszystko to niewazne – ja chcialbym tylko raz w zyciu wygrac na tej tomboli – jak nie wycieczke na Mauritius ( oczywiscie na dwie osoby) to przynajmniej te plastikowa saszetke z woda kolonska dla panow ufundowana przez Perfumerie Douglas.
Czekam wiec z utesknieniem do przyszlego roku, aby znow pojsc na bal i moze te saszetke wygrac. Moze byc tez kufel cynowy z deklem – wszystko jedno. Pomimo uczestniczenia w tylu balach, wydatkow zwiazanych z kupnem nowego smokinga ( nie wiadomo dlaczego smokingi maja dziwna tendencje do samoistnego kurczenia sie co pare lat ) ciagle czekam na to szczescie wygrania na balowej tomboli i pewnie znowu pojde na ten przyszloroczny bal z niezlomna nadzieja , ze ten bedzie najlepszy, najpiekniejszy, a ja bede najbardziej wygrany. Ale w glebi duszy wiemy wszyscy – znowu bedzie to samo – ci konferansjerzy, te kuso odziane panienki , ta glosna orkiestra i ten pusty los na loterii .
Berlinczyk
Internetowa Lista dyskusyjna PolMed – Dyskusja o podwojnym patriotyzmie
polmed-subscribe@yahoogroups.com
estem czlonkiem Listy Dyskusyjnej raczej biernym niz czynnym, odezwalem sie chyba tylko dwa razy. Dla przypomnienia wiec: nazywam sie Michal Godel, jestem chirurgiem, mieszkam i pracuje od 20 lat w Berlinie.
Sledzac dyskusje ostatnich miesiecy, zwlaszcza po 11 wrzesnia, o cechach narodowych i zagadnieniach pokrewnych stwierdzam, ze poza pojeciami „podwojne obywatelstwo”, „druga ojczyzna” i.t.p. nalezaloby zastanowic sie nad pojeciem „podwojny patriotyzm” czy moze „patriotyzm dodatkowy”.
– Urodzony w Warszawie, mieszkalem wiele lat na Slasku, gdzie o meczu pilki noznej Polska – Niemcy mowiono, ze „nasi graja z naszymi”. Duzo w tym bylo zartu ale pewnie i troche „podwojnego patriotyzmu” w zagmatwanych zakretasach slaskiej duszy.
– W naszej obecnej rozmowie o cechach narodowych idzie jednak o cos zupelnie innego. Oto dyskutuja ludzie w Polsce i z polskich rodzicow urodzeni (pewnie nie wszyscy, ale niech mi bedzie wolno uogolnic), o cechach narodowych nacji, wsrod ktorych dane im jest zyc. W tonie wielu z wypowiedzi slychac wyraznie patriotyczne zaangazowanie. Koledzy zyjacy w USA mowia o „naszym” prezydencie, o „naszym” Cadillacu, o „naszej” Ameryce i o „waszym” BMW.
– Fala patriotyzmu, ktora po tragedii 11 wrzesnia ogarnela Ameryke jest zrozumiala i, jak sadze, potrzebna Amerykanom. Zastanawiam sie jednak, czy mieszkajac w Ameryce dalbym sie jej poniesc. Pewnie zyjac tam latwiej jest Polakowi zostac amerykanskim patriota niz analogicznie zachowac sie Polakowi w Niemczech. Jedno i drugie ma powody historyczne, wiemy jakie. Ile jednak czasu musi minac i jakie warunki musza zostac spelnione, by Polak ze lzami w oczach spiewal „God save the King”, „Einigkeit und Recht und Freiheit” czy Marsylianke.
– W dniu, w ktorym Francois Mitterand w 1981 roku zostal wybrany prezydentem Francji mieszkalem juz od kilku miesiecy w Paryzu, na rue d´Ulm, blisko Pantheonu, jako stypendysta Instytutu Curie. Przez caly dzien i cala noc tam wlasnie swietowali szczesliwi paryzanie skandujac „on a gagne´”, wymachujac czerwonymi gozdzikami i spiewajac patriotyczne piesni. Niezapomniana noc, ktora spedzilem w wiwatujacym tlumie. Uwielbiam Francje, kocham Paryz i podziwiam Francuzow, jednak z nimi nie spiewalem. Moze dlatego, ze spiewali m.in. Miedzynarodowke, a ja swiezo wyjechalem z PRL-u.
– W dniu, w ktorym padl mur mieszkalem w Berlinie Zachodnim juz od wielu lat. Mialem dyzur. Moj szpital lezy w samym srodku Berlina niedaleko Bramy Brandenburskiej. Operowalismy bez przerwy tych, ktorzy pijani szczesciem i alkoholem wspinali sie na mur, a nastepnie z niego spadali lamiac sobie kosci. Nastroj byl niezwykly, wszyscy byli w euforii, zarowno pacjenci jak i ci ktorzy ich leczyli. Ci ze wschodu rzucali sie w ramiona tym z zachodu i odwrotnie (teraz juz tego nie robia, ale to inna sprawa). Ja szczerze cieszylem sie razem z nimi. Patriotycznych, sciskajacych gardlo uniesien jednak nie odczuwalem. Ta noc, a takze dni ktore po niej nastapily byly szalenstwem patriotyzmu. Namawiano, by zapraszac tych ze wschodniego Berilna do siebie, by sie poznac. Ja nie zaprosilem nikogo, bo nie takich zapraszajacych oczekiwano. Byla to przeciez „ich” radosc. Moja tylko przy okazji.
– Nie bylo mnie w Kraju kiedy Solidarnosc (z ktora bylem zwiazany) ostatecznie pokonala komunizm. Sledzac wydazenia z daleka, poddawalem sie patriotycznej radosci zupelnie tak, jakbym byl w Warszawie czy w Krakowie. Minelo wiele lat, uplywajacy czas upraszcza interpretacje zdarzen, wiem jednak,ze wtedy nie cieszylem sie radoscia innych, to byla moja radosc.
– Rozmawialem o tym wszystkim z przyjacielem, ktory kilkanascie lat zyl w Kanadzie. Wyglada na to, ze tam poczucie „podwojnego patriotyzmu”, nawet jezeli nie tak po imieniu nazywane, jest sprawa normalna i nikogo nie dziwi. Pewnie podobnie jak w USA czy w Australii. Tam wszyscy, nie liczac zepchnietych na margines tubylcow, kiedys skads przyjechali, sa wiec immigrantami w pierwszym czy w piatym pokoleniu. W Europie przyjazdzamy do Niemcow, Francuzow, Anglikow itd.
– Inaczej, moze jeszcze zawilej, ma sie sprawa na Kresach. Tam mieszkajacy Polacy wcale z Polski nie wyjechali. To ojczyzna im spod nog uciekla na zachod. Z wieloma z nich rozmawialem w kuluarach kongresu we Lwowie ( rozmowy kuluarowe sa czesto ciekawsze od oficjalnych dyskusji ). Rozmowcy moi, to koledzy urodzeni na Ukrainie, Bialorusi czy Litwie. Pamietam, jak Aleksander Pulyk, neurolog z Zakarpacia, powiedzial mi: Jestem Polakiem mieszkajacym na Ukrainie. Trudno by mi bylo stad wyjechac. Ukraina jest pieknym krajem. Pare lat temu zapraszal mnie Jurek Syczewski, chirurg z Baryanowicz: „przyjedz, wykapiemy sie w Switezi, moi tesciowie maja dom nad samym jeziorem”. O Lukaszence nie wspominal. Adam Mickielewicz, polski psychiatra z Litwy, opowiadal mi o pieknie Wilenszczyzny tak, ze zaraz chcialem tam pojechac.
– W jezyku niemieckim sa dwa rzeczowniki odpowiadajace polskiemu okresleniu „ojczyzna”:
1. Vaterland – to kraj z ktorego sie pochodzi, kraj ojcow – Polska, Wegry, Mongolia itp.
2. Heimat – to rodzinne miasto, wies, ulica, podworko, Wilenszczyzna, Slask, Kujawy itp.
To pierwsze mamy wspolne. To drugie maja kresowiacy, zazdroszcze im. My, emigranci na zachodzie, jestesmy tego pozbawieni. Czy moze dlatego tak szybko, moze predzej niz inni, stajemy sie Kanadyjczykami, Australijczykami czy Amerykaninami pelna geba? Czy to dobrze czy zle? Moze ktos zna odpowiedz na te pytania?
Jedna z wielu odpowiedzi na list Michala od Andzeli Bogutskiej z Moldawii, inne opublikujemy w nastepnych numerach biuletynu
Moge podac przyklad mojej rodziny:
z Bogucic nasi przodkowie uciekli do Kamienca i mieszkali tam pod nadzorem carskiej policji. Do Moldawii udal sie moj pradziadek Feliks Bogucki ponad 100 lat temu. W tym roku wraca do Polski jego praprawnuk, moj syn Feliks Bogucki!
100 lat temu w Moldawii byla jeszcze carska Rosja. Od 1918 -1940r. Moldawia nalezala do krolewstwa Rumunskiego. Polacy mieli swoje szkoly, koscioly i mowili po polsku. Byli szanowani w spoleczestwie moldawskim, poniewaz mieli mozliwosc studiowac i roznili sie swoja kultura i tradycjami, o ktore dbali. Wsrod starej Moldawskiej inteligecji czesto spotykano polskie nazwiska. Za czasow komunistyczne, kiedy wszystcy bylismy „sowiecki narod” my swietowalismy Boze Narodzenie i Wielkanoc „po-polsku”. Moldawia jest krajem prawoslawnym, a my dawalismy naszym dzieciom polskie imiona. Zakladalismy rodziny z nie Polakami, dzieci nasze spiewaly polskie koledy swojemu polskiemu dziadkowi i rumunskie dziadkowi moldawskiemu. Polska jest dla nas i naszych dzieci Ojczyzna, „kraj rodzinny matki mej”, cudownym krajem, gdzie dzieci wyjezdzaja na wakacje, mowia po polsku, studiuja i skad wracaja do domu. Dom dla nich zawsze bedzie Moldawia, pomimo ze uboga, ze nie najlepiej im sie zylo tutaj, ale to jest ich dom. Ja na przyklad bardzo lubie wyjezdzac do Polski, czuje sie tam bardzo dobrze, ale tak samo lubie wracac do domu. Czuje sie tutaj na swoim miejscu, mam duzo do zrobienia, nigdy nie myslalam o wyjezdzie na stale do innego kraju. Dzieci chca wyjechac, nie zabraniam im tego, mlodziez lekko sie przenosi i sie przyzwyczaja na nowym miejscu. Ale wiem ze Polska jak i Moldawia dla nich na zawsze zostana w sercu.
Pozdrawiam serdecznie
Andzela.
Posiedzenia naukowe związku lekarzy polskich w Waszyngtonie.
Szczepienia przeciw grypie
Szczepienia przeciw grypie dr B. Orawiec prowadzi na poludniowej stronie miasta od 8 lat, a na pólnocy od 5 lat. Od kilku lat wspólpracuje z Zrzeszeniem Polsko-Amerykanskim. Dr Orawiec jest pomyslodawca tej szlachetnej i cennej dla zdrowia Polonii inicjatywy. W slad za tym poszlo kilka innych oragnizacji. Za swoja dzialalnosc spoleczna na rzecz Polonii i Podhalan dr Orawiec zostal odznaczony Krzyzem Kawalerskim Orderu Zaslugi RP.
J. Skupien
Problemy prywatyzacji sluzby zdrowia
Problem prywatyzacji (czesci) sluzby zdrowia jest oczywiscie istotna sprawa w procesie naprawy jej funkcjonowania. Mieszkajac w kraju raczej o kapitalistycznej sluzbie zdrowia (Niemcy), obserwuje rozne ciekawostki. Np. u prywatnie ubezpieczonych pacjentow (czyli tych, gdzie kazdy zabieg, kazda injekcja itp.sa specjalnie wynagradzane – ok. 7% spoleczenstwa zwykle z grona najlepiej zarabiajacych prywatnych przedsiebiorcow, urzednikow panstwowych, nauczycieli itp.) tak mozna resekowac tylko „szczyt” prostaty, a nie jej calosc – by pacjent przez ok. roku dobrze sikal – a pozniej wracal na oddzial bo mu … „odroslo”, jak tlumaczy mu pewien profesor. Oczywiscie, nawroty sie zdarzaja, tylko ze wspolpracownicy profesora ten sposob resekcji sledzili sonograficznie … Dobry, prywatny pacjent – wraca, czyli wracaja kolejne pieniazki. No i ci pacjenci, stanowiacy jakies 7% oddzialu – przy przyjeciu i opuszczeniu oddzialu – niezaleznie od diagnozy – musza miec np. zrobione sono rektalne (dosc dla nich nieprzyjemne, choc faktycznie dobra sprawa – tylko czemu wszyscy dwukrotnie niezaleznie od diagnozy) oraz urografie ze zdjeciami tomograficznymi nerek. Tylko oni, bo normali kasowi nie. Gdyby biedny asystent u prywatnego tego zapomnial, szef mu pokaze …
A kupowanie lekarzy przez firmy farmaceutyczne ? Wszyscy (lekarze z praktykami) wiedza, ktora klinika jakie leki zapisuje. Z niektorych, np.kardiologii kazdy pacjent wychodzi z danym lekiem na nadcisnienie, wiadomo jakiej firmy, choc sa i tansze odpowiedniki. Zawsze wytlumacza, ze w takiej i takiej pracy (sponsorowanej oczywiscie przez firme producenta leku) byly takie i takie wyniki wskazujace, ze tylko ten lek daje szanse. A prace napisal profesor taki i taki. Z pewnej neurologii np. kazdy pacjent ja opuszczajacy otrzymuje lek Dusodril – ktory wiadomo, ze raczej jest zbyteczny …
Gdzie sie da, stawia sie diagnoze „podejrzenie zawalu pnia mozgu” – co daje wiecej pieniedzy od kasy. A pacjent wpada w cala maszynke czynnosci – podnoszacych koszty leczenia : sanatorium, drogie leki, niezdolnosc do pracy. A czasem naprawde nic nie bylo – na 100%. I to obojetne, czy oddzial jest prywatny czy panstwowy.
I choc tacy lekarze jak ja – czyli domowi – mowia o tym (dosc) glosno (tu i owdzie), bo szlag nas trafia muszac to wszystko odstawiac, przestawiac – jestesmy bezsilni.
Jest tez taki np. prywatnie dzialajacy kolega urolog z wlasna praktyka, ktory kazdemu pacjentowi jaki sie pojawi przypina diagnoze „wzgledna Hyperurikemia” po to, by chodzil do kontroli sono raz do roku minimum i zapisywac lek allopurinol. Wiadomo w jakim celu.
Tak ze prywatyzacja wszystkiego nie uzdrowi. Wiele pomoc moze jednak zdrowa konkurencja – czyli zniesienie
r e g l a m e n t a c j i .
Co powoduje zdrowa konkurencje. Ale na to trzeba czasu i … pieniedzy. A tych nie ma.
Sprawa jest jeszcze glebsza, chodzi generalnie o ogolny klimat w danym kraju i spoleczenstwie: jest wszystko na sprzedaz czy nie, sa przekupni politycy i inni decydenci czy nie, biora wszyscy czy nie biora, czuje sie jako lekarz nalezycie dowartosciowany, wynagradzany i oceniany czy tez wszystko jest skorumpowane, a decyduja kly piesci i pieniadze, ja zas stracilem juz wystarczajaco duzo zycia na prace za marne grosze. Chodzi tez o media – na ile sa niezalezne. No i tez o politykow – na ile wymyslaja akcje nagonkowo – zaleznie od potrzeby chwili, bo przeciez proces „handlu skorami” trwal od przynajmniej kilkunastu lat. Reasumujac: trzeba o problemie mowic, przestepcow ukarac, sluzbe zdrowia reformowac i w miare mozliwosci prywatyzowac, gospodarke kraju reformowac, pracowac nad moralnosia publiczna. Efekty jednak przyjda dopiero za kilkadziesiat lat. Miedzy innymi dlatego, ze wczesniej musza odejsc z zawodu i zycia publicznego pokolenia: politykow, lekarzy, salowych, sanitariuszy, dziennikarzy – no i samych pacjentow – ktorzy nie wyobrazaja sobie zycia innego, niz przez ostatnie kilkadziesiat lat. Proces ten trzeba naturalnie konsekwentnie prowadzic, nie oczekujac jednak cudow. Ci, ktorzy mimo tego braku szybkiej perspektywy poprawy konsekwentnie pracuja nad tym problemem – maja moje najglebsze uznanie. I jak juz koniecznie musza miec jednego wroga przed oczami, z ktorym chca walczyc – to niech nim bedzie
r e g l a m e n t a c j a.
Jawna i ukryta. Bo jej zniesienie jest warunkiem konieczynym wszelkich procesow naprawczych. Bez niej zas zadna prywatyzacja i inne dzialania reformatorskie niczego zasadniczo nie zmienia.
Pozdrawiam
Bogdan Milek
Mistrz
Dawna hierarchiczna struktura z drabina mistrz-czeladnik zostala przez czas zmodyfikowana. W starej formie nie istnieje.Tak jak juz nie mowi sie obecnie o „szkole” tego czy innego mistrza slawnego internisty czy chirurga, o szkole warszawskiej, lwowskiej , krakowskiej itp. Stalo sie to dlatego, ze zmienil sie sposob uprawiania medycyny. Mistrz nie umie juz wszystkiego, musi delegowac uprawienie dziedzin jego specjalnosci na wspolpracownikow itd itd. Uprawianie medycyny stalo sie zadaniem teamu. Wybitny kardiolog nie jest wybitnym diabetologiem chociaz obydwoje zaliczaja sie do internistow. Lekarz rodzinny bedzie zarowno kardiologiem jak i diabetologiem w praktyce, ale na pewne nie bedzie mogl posiadac w kazdej z tych dziedzin takiej wiedzy jaka ma specjalista. Caly problem jawi sie juz nieco inaczej, mniej poddanczo i feudalnie, jesli slowo mistrz zastapimy slowem nauczyciel, a czeladnik slowem uczen.
Student medycyny, mlody lekarz duzo uczy sie sam, ale nie doszlo jeszcze do tego, ze w szkole nauczanie z internetu zupelnie zastapilo nauczyciela jesli chodzi o zawartosc nauczania jest to przeciez bez problemu mozliwe! Dla mlodego adepta nauki czy zawodu postac nauczyciela, jego podejscie do zawodu, jego sposob uprawiania poletka, w zasadzie – mozna by powiedziec cala jego osobowosc maja kolosalne znaczenie. Jest przeciez psychologicznym truizmem i zupelnie banalnym stwierdzeniem, ze w pewnym okresie zycia mlody czlowiek szuka wzorcow postepowania i jest to na ogol osoba – albo z kregu rodziny, albo gwiazda rock`a albo demagogiczny przywodca polityczny, albo jakis inny prawdziwy lub urojony autorytet.
Dla studenta medycyny lub mlodego lekarza/ lekarki bedzie to osobowosc jego/jej szefa /szefowej ( nikt nie zaczyna zawodu bez szefa , bez kogos kogo mozna sie o cos zapytac, nawet przy najdalej posunietej samodzielnosci). Jesli ma szczescie to trafi sie na dobrego, o ktorym powie sie pozniej to byl moj nauczyciel, a jesli trafil na osobe wybitna uzyje sie slowa mistrz. Albo tez trafi sie na drania lub zupelnie przecietna osobe. I co wtedy? Nic – stracilo sie – nie mialo sie mozliwosci obcowania z kims interesujacym. Stosunek nauczyciela do studenta na uczelniach amerykanskich jest bardzo bliski i wytwarza sie inna relacja miedzy uczniem, a mistrzem (prawdziwy mistrz nie afiszuje sie swoim mistrzowstewem) anizeli na naszym kochanym krajowym padole. Temat to za smutny aby go dalej rozwijac.
Wrazenia osobiste – wybralem moja dziedzine medycyny dlatego, ze dla mlodego studenta postac pierwszego profesora byla intelektualnie fascynujaca. Nauczylem sie u niego podejscia do zawodu, ciekawosci naukowej. Oczywiscie, ze im bardziej doroslalem tym bardziej bylem krytyczny. To normalne. Drugi „mistrz” – byl wybitnie manualnie uzdolnionym chirurgiem, – nie bylo jeszcze wtedy dydaktycznych video, kursow takich czy innych. Trickow chirurgicznych uczylem sie u niego przy stole operacyjnym. Trzeci nauczyciel byl dyktatorem z niektorymi smiesznymi slabostkami. Byl osoba ktora potrafila psychologicznie wykonczyc kogos kogo nie lubil , byl czlowiekiem pelnym uprzedzen, ale z drugiej strony podatnym na argumenty dyskutanta. Byl intelektualnie ” slabszy” od pierwszego i czysto ” chirurgicznie „od drugiego, ale byl swietnym organizatorem i zrecznym politykiem. Bylem juz „za stary”, zeby uwazac go za swojego „mistrza”, gdyz zawodu nauczylem sie wczesniej. W pewnym sensie uwazam go tez za nauczyciela.
Kiedys trzeba bylo siedziec na jednej Klinice ( w Polsce jest tak dalej ) u jednego szefa, aby po latach dochrapac sie wyzszej pozycji pana adjunkta, potem moze habilitacji, a potem czekania, zeby mistrza szlag i zeby moc wskoczyc na jego krzeselko. Teraz ( przynajmniej w krajach anglosaskich ) zmienia sie w czasie doszkalania miejsce pracy. W Niemczech niezmiernie rzadko i to w zasadzie tylko w dyscyplinach teoretycznych lub przedklinicznych, szefem zostaje dotychczasowy zastepca szefa. Stanowisko kierownicze obsadzane jest przybyszem z zewnatrz , z innego Uniwersytetu lub miasta czesto mlodszym od zasiedzialych pracownikow. Odswieza to cale funkcjonmowanie kliniki lub oddzialu, chyba ze przychodzi jakas d… wybrana pod naciskiem takiego czy innego politycznego lobby. Obecnie na szefa kliniki lub oddzialu wybiera sie osoby z doswiadczeniem ekonomiczno-menadzerskim.
Szefem zostalem w wieku 47 lat. Jest mi przyjemnie, ze mialem i mam klku uczniow, ktorzy zajeli samodzielne stanowiska w Niemczech i w Anglii i ktorych losami i kariera w jakis sposob pokierowalem dajac im dobre podstawy. Jest mi przyjemnie, ze moj byly uczen w wieku 44 lat zostal wybrany na kierownika jednej z najwiekszych kinik uniwersyteckich w mojej specjalnosci w Niemczech, ze jak wiem z kontaktow z innymi osobami podkresla, ze tego czy tamtego nauczyl sie u mnie. Ci mlodzi ludzie rozwijaja sie oczywiscie sami, maja w czasie swojej kariery innych nauczycieli , ktorych wplyw jest czasem o wiele wiekszy albo, u ktorych nauczyli sie wiecej. Pozostaje jednak zawsze ten pierwszy nauczyciel, ten ” mistrz” od ktorego wiele moze zalezec, czesto „mistrz” nie wybrany ale przypadkowy. Zastanowmy sie chwile jak wiele zalezy w naszych karierach zawodowych od tego lutu szczescia spotkania lub nie spotkania na poczatku swojej drogi zawodowej wlasciwego czlowieka.
Pozdrawiam sentymentalno-socjo-filozoficznie
Jan Zierski
W dniach 19-21 wrzesia 2002 odbedzie sie w Poznaniu VI Miedzynarodowy Kongres Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego. Szczególowe informacje zawierac beda strony internetowe: http://kongres2002.ptkardio.pl W dniach 31 maja- 2 czerwca 2002 odbedzie sie w Lodzi 65 Konferencja PTK polaczona z doroczna Konferencja Sekcji Echokardiografii.
Polish American Health Association (PAHA) zaprasza na doroczny bal, który odbędzie się 20 kwietnia 2002 r. w Waszyngtonie. Dochód z balu będzie przeznaczony na dofinansowanie pracowni komputerowej w Poznaniu, przeznaczonej dla dzieci i młodzieży z wrodzonymi ubytkami kończyn górnych, wysokim uszkodzeniem rdzenia kręgowego i innych niepełnosprawnych, którzy nie mogą pracować z normalną klawiaturą. Sa to osoby w pełni sprawne umysłowo, które mogą w przyszłości stać się samowystarczalnymi ludźmi, a nie odbiorcami głodowych zasiłków.
Bliższe informacje o balu: Iwona Kasior-Szerszeń (ikasior-szerszen@howard.edu).
W imieniu Komitetu Organizacyjnego Miedzynarodowego Kongresu Studentow Medycyny i Mlodych Lekarzy w Poznaniu, pragne przypomniec, ze pozostalo juz tylko kilka dni, by sie zarejestrowac.Wszystkie informacje i formularz zgloszeniowy znajdziecie na www.am.poznan.pl/stn Termin rejestracji uplywa 15 marca, a zglaszania abstraktow 13 kwietnia. Sam Kongres zaczyna sie juz 19 maja.Na dzien dzisiejszy mamy juz prawie 200 zgloszonych uczestnikow z 11 krajow, wiec czyz nie byloby milo do nich dolaczyc?
Wszelkie pytania mozecie kierowac na stn@wco.pl
Andrzej Dmitriew
Studenckie Towarzystwo Naukowe
Akademia Medyczna Poznan
www.am.poznan.pl/stn
Aktualne adresy pocztowe wszystkich organizacji zrzeszonych w Federacji (jak rowniez linki do odpowiednich stron internetowych) znajduja sie na stronie http://www.polmed.org/pl/members/
Redakcja Biuletynu:
A. Klobukowski (Redaktor),
J. Bodziony, F. Forycki, J. Kasina, E. Teslar (Komitet Redakcyjny)
Adres redakcji Biuletynu:
Andrzej Klobukowski
Karl-Marx-Strasse 139d, 15831 Grossziethen
Bundesrepublik Deutschland
Co nowego | Nowości piśmiennictwa | Konferencje | Kardiologia Polska Informacje o PTK | Ośrodki | Historia | Szukaj | Strona główna | English version Copyright © Polskie Towarzystwo Kardiologiczne 1997-2002 – Nota prawna |
Inne posty

Życzenia Świąteczne


Kornelia Król wybrana na drugą kadencję
