Federacja 1998-2000

Historia Federacji w okresie
20 czerwca 1998 – 4 czerwca 2000

przygotowal Janusz Kasina, PZM, Sztokholm

Kolejny rozdział historii Federacji rozpoczął się w Wilnie w trakcie trzydniowej konferencji zorganizowanej przez członków Polskiego Stowarzyszenia Medycznego na Litwie z okazji 200-lecia urodzin Adama Mickiewicza.

Dnia 19 czerwca 1998, w ambasadzie polskiej w Wilnie, odbyło się spotkanie przedstawicieli Naczelnej Rady Lekarskiej z jej prezesem dr  Krzysztofem T. Madejem i sekretarzem dr Konstantym Radziwiłłem na czele oraz Rady Federacji w jej pełnym składzie. Spotkanie to zaowocowało bliższym zapoznaniem się przedstawicieli NRL z problemami i planami lekarzy polonijnych, a nam pomogło zrozumieć zasady działania NRL oraz przedstawić  nasze problemy i oczekiwania wobec NRL. Dalszym rezultatem spotkania oraz następujacych po nim kontaktów, stało się, przedstawione kilka miesięcy poźniej, oficjalne stanowisko Naczelnej Rady Lekarskiej uznające Federację za reprezentanta polskich lekarzy na emigracji oraz wyrażające gotowość podjęcia się przez Naczelną Izbę Lekarską organizacji, we współpracy z  Federacją,  IV Kongresu Polonii Medycznej.

Następnego dnia – 20 czerwca 1998 odbyło się zebranie członków Rady  Federacji Polskich Organizacjii Medycznych na Obczyźnie.

W trakcie zebrania Rady wprowadzono następujące zmiany w statucie Federacji:

• organizacje liczące poniżej 50 członków będą miały 1 delegata, a organizacje liczące powyżej 300 członków –
  3 delegatów do Rady Federacji
• funkcja wiceprezesa będzie obsadzana w drodze wyborów, a nie rotacji
• do celów Federacji dodano organizację spotkań i konferencji dla Polonii medycznej

W trakcie zebrania zatwierdzono po raz pierwszy budżet Federacji, powołano Komisję Rewizyjną, zatwierdzono Regulamin Wyborów oraz wybrano nowe władze Federacji w składzie: Janusz Kasina (Sztokholm) – prezes, Ewa Teslar (Paryż) – wiceprezes, Jakub Bodziony (Homburg) – sekretarz, Józef Mazurek (Chicago) – skarbnik.

Od lewej: J. Bodziony, J. Mazurek, J. Kasina, E. Teslar

Następnie przyjęto wniosek o  przystąpienie Niemiecko-Polskiego Towarzystwa Medycznego T.z. (NPTM) z Berlina do Federacji. W czasie dyskusji podniesiono wątpliwości co do tego czy organizacja ta kwalifikuje się do wstąpienia do Federacji. Z tej racji nie doszło do głosowania nad wnioskiem. Powołana została komisja mająca wyjaśnić wątpliwości (dr Janusz Kasina, dr Barbara Lisowska-Grospierre, dr Józef Słowik).

Kolejnym, z historycznego punktu widzenia, interesującym punktem zebrania było sprawozdanie dr Barbary Lisowskiej-Grospierre z działania  Ośrodka Informacji o Kształceniu Podyplomowym Polskich Lekarzy na Zachodzie. Według postanowień z poprzedniego posiedzenia Rady w Krakowie, tworzenie OIKP miało odbywać się równolegle w zrzeszonych w Federacji organizacjach i w Polsce. Delegaci do OIKP z poszczególnych organizacji, mieli zbierać informacje na temat możliwości kształcenia podyplomowego w ich krajach. Stowarzyszenie  polskich menadżerów szpitalnych STOMOZ miało zbierać informacje, jakie są potrzeby kształceniowe na terenie poszczególnych województw. Rok po podjęciu tych zobowiązań, program nadal nie działał. Po dyskusji dr Barbara Lisowska-Grospierre postawiła wniosek o kontynuowanie programu. Wniosek przyjęto. W rok po zebraniu Rady w Wilnie dalsza realizacja programu została jednak zaniechana.

Dnia 21 czerwca doszło do spotkania  przedstawicieli Federacji Polonijnych Organizacji Medycznych na Obczyźnie (dr Jakub Bodziony, dr Marek Gawrysz, dr Janusz Kasina, dr Zbigniew Kostecki oraz  dr Ewa Teslar) z przedstawicielami Światowego Kongresu Lekarzy Polaków (dr Marcin Krotkiewski, dr Henryk  Roztoczyński, mgr Wanda Roztoczyńska-Roycewicz oraz dr Tadeusz Skowron). Na spotkaniu obecna była też dr Bronisława Siwicka, będąca członkiem obu organizacji.

Rozmowy dotyczyły spraw związanych z organizacją przyszłych kongresów polonii medycznej oraz współdziałania między Federacją a Kongresem. Podniesiona była też sprawa mylącej identyczności nazwy Kongresu jako organizacji oraz Kongresu jako spotkania polonii medycznej. Możliwość ewentualnego połączenia organizacji lub wstąpienia Kongresu do Federacji były w późniejszych miesiącach dyskutowane przez wspólnie powołana Komisję Porozumiewawczą.

Pierwsze 3 kongresy polonii medycznej organizowane były przez grupę lekarzy skupionych wokół dr Henryka Roztoczyńskiego z Chicago,  prof . Zbigniewa Chłapa z Krakowa, oraz kolegów z Częstochowy – dr Zenona Rudzkiego, dr Kazimierza Pankiewicza i dr Krzysztofa Muskalskiego. Czwarty kongres miał by organizowany przez komitet organizacyjny powołany w roku 1997, trakcie zakończenia III Kongresu w Krakowie. Komitet organizacyjny IV Kongresu nie rozpoczął, do czerwca 1998, żadnych przygotowań do mającego się odbyć w roku 1999 kongresu. W sytuacji kiedy NRL skłonna była podjąć się organizacji przyszłego kongresu, postanowiono  przedstawić nowy stan rzeczy członkom istniejącego, lecz niedziałającego, komitetu organizacyjnego i zaproponować  im przyłączenie się do prośby o organizacje IV Kongresu, skierowanej przez Federację do NRL. Tak też, po wymianach listów i wyrażeniu zgody przez członków powołanego w Krakowie komitetu organizacyjnego, stało się późną jesienią 1998.

W tym samym czasie postanowiono, że kolejny Kongres odbędzie się w roku 2000, czyli o rok poźniej niż to pierwotnie planowano. Szczegóły dotyczące jego miejsca, daty i tematyki były, do póżnej wiosny 1999, przedmiotem dyskusji i ustaleń.

Latem 1998 przesłane zostało do NRL potwierdzenie podjętych w Wilnie ustaleń. W odpowiedzi  nadszedł do prezesa Federacji, napisany przez dr Krzysztofa Madeja, list z gratulacjami oraz szeregiem pytań o konkretną treść zmian jakie dokonaliśmy statucie, zapytanie o rejestrację Federacji, o organizację dr Henryka Roztoczyńskiego i jej kontakty z Federacją oraz z wyjaśnieniem, że sprawa powołania osoby odpowiedzialnej za kontakty z Federacją zostanie wkrótce zamknięta.

Efektem stałego zacieśniania się współpracy między NRL a Federacją było stanowisko NRL, którego treść zamieszczona jest poniżej:

“Stanowisko Naczelnej Rady Lekarskiej z dnia 26-ego września 1998 r. w sprawie współpracy Naczelnej Rady Lekarskiej z Federacją Polskich Organizacji Medycznych na Obczyźnie.

Naczelna Rada Lekarska uznając Federację Polskich Organizacji Medycznych na Obczyźnie za główną reprezentację, zarówno lekarzy Polaków żyjących i pracujących na całym świecie, jak i organizacji zrzeszających tych lekarzy w różnych krajach, wyraża wolę dalszej współpracy z Federacją w zakresie wynikającym z ustawowych zadań samorządu lekarskiego w Polsce i statutowych celów Federacji.

Naczelna Rada, uwzględniając prośbę Federacji, podejmuje się zorganizowania IV Światowego Kongresu Polonii Medycznej w Polsce. Naczelna Rada Lekarska zobowiązuje Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej do ustalenia wspólnie z Radą Federacji terminu, miejsca i tematyki Kongresu oraz upoważnia Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej do zawarcia stosownych umów zwiazanych z organizacją Kongresu.

Podpisali: sekretarz  lek. med. Konstanty Radziwiłł; prezes dr n.med. Krzysztof T. Madej”

Stanowisko Naczelnej Rady Lekarskiej przyjęte zostało przez nas z dużym zadowoleniem. Było ono kolejnym krokiem w rozwoju kontaktów między Federacją a NRL, podnosiło rangę Federacji oraz stwarzało podstawę do wspólnego zorganizowania  czwartego spotkania polonii medycznej.

Jesień i zima 1998 upłynęły pod znakiem przygotowań do organizacji IV Kongresu. Poprzedni prezes Rady Federacji – dr Krzysztof  Murawski napisał ramowy projekt umowy między NRL a Federacją. W projekcie tym zawarty był szczególowo rozpisany podział zadań, z dokładnie określonym terminarzem oraz zakresem odpowiedzialności. Projekt ten był podstawą do dyskusji  a następnie planowania i organizacji IV Światowego Kongresu Polonii Medycznej. Chociaż wiele osób z Rady Federacji zaangażowanych było w organizację IV Kongresu, jednak najwięcej czasu poświęcił  temu zadaniu sekretarz Rady – dr Jakub Bodziony.

2 grudnia 1998  Federacja zarejestrowała swoją działalność w Chicago, stan Illinois. Było to efektem decyzji podjętej na zebraniu Rady w Wilnie oraz starań długoletniego skarbnika Rady – dr Józefa Mazurka. Rejestracja Federacji była  wyrazem naszego dążenia do uporządkowania działalności i stworzenia jej formalnych podstaw. Rejestracja uwiarygodniała nas jako partnera w dalszych rozmowach z NRL oraz z innymi instytucjami na terenie Polski i poza jej granicami.

Na początku istnienia Federacji nie przywiązywaliśmy wagi do rejestracji naszej organizacji. Było to związane z faktem, że naszą formalną siedzibą był Londyn, gdzie nie jest w zwyczaju oficjalne rejestrowanie podobnych do naszej organizacji. Koledzy z Anglii, działając od ponad 50 lat, nie byli zarejestrowani.

Z czasem jednak, mając coraz to szersze kontakty z innymi organizacjami, doszliśmy do wniosku, że rejestracja jest wskazaną. Rozważaliśmy możliwość rejestracji Federacji w różnych krajach – w Anglii, Francji, Szwecji, USA lub w Polsce. Uznaliśmy, że zgodnie ze Statutem oraz naturą naszej Federacji, powinniśmy być zarejestrowani poza Polską, czyli tam gdzie działamy. Rejestracja Federacji w Anglii czy w Szwecji okazała się być formalnie skomplikowaną, tak więc zadaniem rejestracji obarczeni zostali koledzy z Chicago.

W dniu 22 i 23 stycznia 1999 odbyło się w Warszawie zebranie Naczelnej Rady Lekarskiej. Na zebranie zaproszeni zostali prezes oraz wiceprezes Federacji. Tematami zebrania były aktualne problemy związane z wchodzącą w życie reformą służby zdrowia i sytuacją w polskim lecznictwie, sprawy związane z wyborami w Warszawskiej Izbie Lekarskiej oraz przygotowania do Kongresu. Nasi przedstawiciele zapoznali członków Naczelnej Rady Lekarskiej z proponowanymi przez nas wstępnymi założeniami i terminarzem przygotowań.  W trakcie zebrania wyłonieni zastali reprezentanci Rady Naczelnej, którzy weszli w skład Komitetu Organizacyjnego przyszłego Kongresu. Przedstawicielami zostali: dr Bożena Pietrzykowska, dr. Krzysztof Makuch, dr Wojciech  Marquardt oraz dr Jerzy Pasadyn. Z ramienia Federacji przedstawicielem w Komitecie Organizacyjnym został dr Józef Mazurek. Ustalony został  plan przygotowań, z podziałem zadań oraz konkretnym określeniem terminów w których kolejne etapy przygotowania do Kongresu miały być zakończone.

Grupa członków NRL z Krakowa, z przewodniczącym Okręgowej Rady Lekarskiej – dr Bogdanem Badowskim na czele, zaoferowała nam zorganizowanie Kongresu w Krakowie.

Dnia 15 lutego 1999, drogą głosowania korespondencyjnego, ostatecznie zatwierdzono poprawkę do statutu Federacji, nadającą uprawnienia członka Rady Federacji ustępującemu prezesowi Federacji („immediate past president”). Od tej pory ustępujący prezes, niezależnie od tego czy zostanie wybrany reprezentantem macierzystego związku medycznego czy też nie,  pozostaje automatycznie członkiem Rady przez jedną kadencję.

Celowość  tej zmiany została nam unaoczniona przez dr Krzysztofa Murawskiego – poprzedniego prezesa Rady, który cały czas czynnie włączał się do prac Rady,  przygotowując ramową  umowę  między Federacją a NRL oraz służąc nam radą i pomocą w szeregu spraw, w które był już od dawna zaangażowany.

Na wiosnę 1999 roku doszło do spotkania naszego prezesa z prof.  Zbigniewem Chłapem . W trakcie spotkania omawiane były sprawy organizacji IV Kongresu oraz możliwosci włączenia się Federacji do prowadzonej przez Profesora międzynarodowej  akcji charytatywnej ”Lekarze Nadziei”.

Dzięki staraniom Komisji Porozumiewawczej oraz, co okazało się jeszcze ważniejszym, dzięki dobrej woli obu polonijnych organizacji medycznych działających na terenie Niemiec, reprezentowanych przez dr Zbigniewa Kosteckiego oraz dr Janusza Pieczykolana i Floriana Foryckiego, niejasności zostały wyjaśnione i głosowanie nad przystąpieniem Niemiecko-Polskiego Towarzystwa Medycznego z siedzibą w Berlinie mogło zostać przeprowadzone.

W wyniku zawartego w Konferencji Korespondencyjnej głosowania, dnia 25 kwietnia 1999, berlińskie Towarzystwo Medyczne stało się członkiem Federacji.

W pierwszej dekadzie maja 1999 prezes Rady udał się do Krakowa w celu spotkania przedstawicieli  lokalnej ORL i zapoznania się  z możliwościami organizacyjnymi, lokalowymi i finansowymi będącymi podstawą do organizacji IV Kongresu w Krakowie. Rozmowy były bardzo życzliwe i konstruktywne, ustalono plan przygotowań. Na drodze do zorganizowania IV Kongresu w Krakowie stanęły jednak  zadawnione urazy polityczne. Znaczna cześć z nas była zdecydowanymi przeciwnikami dawnego ustroju i porządku, z którego wywodziła się cześć ewentualnych organizatorów mających współdziałać  z nami w Krakowie. Stało się to przyczyną protestów, które doprowadziły do przerwania rozmów i przychylenia się Federacji do prezentowanego przez NRL pomysłu zorganizowania IV Kongresu w Warszawie.

Pod koniec maja doszło do spotkania  sekretarza Federacji z Komitetem Organizacyjnym IV Kongresu oraz z przedstawicielami NRL. Omawiane były sprawy związane z organizacją spotkania, jego programem oraz składem osobowym komitetów organizujących Kongres. Ustalono definitywnie, że miejscem IV Kongresu będzie Warszawa.

18 czerwca 1999 Naczelna Rada Lekarska podjęła uchwałę zobowiązującą Naczelną Izbę Lekarską do zorganizowania IV Światowego Kongresu Polonii Medycznej w porozumieniu z Radą Federacji Polskich Organizacji Medycznych na Obczyźnie. Postanowiono, że Kongres odbędzie się w dniach 1-3 czerwca 2000 w Warszawie.

Wrześniowy numer Biuletynu Federacji zawierał już wstępny program Kongresu.

Jesienią 1999 roku został, po raz kolejny, uzupełniony prowadzony na bieżąco spis spotkań w członkowskich organizacjach oraz referatów wygłoszonych na tych spotkaniach. Rejestr ten prowadzony był od roku 1994 i spełniał kilka funkcji. Był dokumentacją działaności prowadzonej w zrzeszonych w Federacji organizacjach, był elementem zwiększającym konsolidację polonii medycznej, był też praktycznym przejawem działalności Federacji, zarówno w stosunku do Koleżanek i Kolegów zrzeszonych w organizacjach członkowskich jak i w stosunku do przyszłych potencjalnych członków Federacji oraz instytucji współpracujących z Federacją czy też po prostu osób zainteresowanych naszą działanością.

Rownocześnie przygotowano materiały do kolejnego Biuletynu Federacji oraz  Konferencji Korespondencyjnej, uzupełnione zostaly, bieżąco zamieszczane w internecie, informacje o Federacji i organizacji Kongresu, ponadto wysłanie zostały, do wszystkich znanych nam polonijnych organizacji medycznych , listy prezentujące Federację oraz opisujące przygotowania do Kongresu.

Przygotowywane przez prezesa Rady Konferencje Korespondencyjne docierały co kwartał do wszystkich członków Rady. W Konferencjach zawarte było podsumowanie dyskusji i wydarzeń jakie miały miejsce w okresie ostatnich trzech miesięcy, przedstawione były nowe plany i pomysły. Poprzez Konferencje uświadamiana była nam wszystkim potrzeba kontaktu i ustaleń decyzji z innymi członkami Rady, a poprzez nich z członkami wszystkich organizacji  wchodzących w skład Federacji.  Będąc formalnie intrumentem porozumiewania się, planowania i głosowania, Konferencje spełniały też zadanie czynnika utrzymującego demokratyczne  metody zarządzania oraz stymulowały do działania okresowo mniej aktywnych członków Rady.

W trakcie jesieni oraz zimy 1999 dyskutowana  była sprawa przyjęcia kolejnego członka Federacji, mianowicie, mającego swą siedzibę w Użgorodzie, Koła Lekarskiego przy Towarzystwie Kultury Polskiej Zakarpacia. Prezes Koła, dr Aleksander Pułyk, przesłał do Federacji formalne zgłoszenie chęci wstąpienia Koła do Federacji. Było to drugie, po lwowskim, stowarzyszenie z Ukrainy. Polonia w okolicach Użgorodu liczy około 800 osób. Towarzystwo Kultury Polskiej Zakarpacia powstało w roku 1991, jego inicjatorami byli lekarze. Zgłoszenie Koła Lekarskiego było następnie przedmiotem głosowania, którego formularze zostały przesłane, wraz z grudniową Konferencją Korespondencyjną, do wszystkich członków Rady Federacji.

Kolejnymi dwoma przedmiotami dyskusji była zmiana nazwy Federacji oraz, poddana pod głosowanie, zmiana jej siedziby.

Rozważane były możliwości zmiany  nazwy ”Federacja Polskich Organizacji Medycznych na Obczyźnie” na „Federacja Polskich Organizacji Medycznych Zagranica”  lub „Federacja Polonijnych Organizacji Medycznych”. Zmiana polskiego brzmienia nazwy Federacji nie pociągała za sobą zmiany nazwy w jej angielskojęzycznym brzmieniu  (Federation of Polish Medical Organizations Abroad).

Wiele osób odczuwało nazwę ”Federacja Polskich Organizacji Medycznych na Obczyźnie” jako niepotrzebnie dramatyczną, gdzie słowo ”obczyzna”  kojarzyła się z czymś złowrogim i nieprzyjaznym. Problem emigracji został, tuż przed wstąpieniem Polski do Unii, pozbawiony dramatycznej wymowy. Kraje w których mieszkamy, wprawdzie nie dla wszystkich stały się bliskie, jednak  nie są obczyzną. Szczególnie wyraźny dysonans w słowie “obczyzna” słyszały nasze Koleżanki i Koledzy z Litwy, Białorusi i Ukrainy, którzy od pokoleń mieszkali u siebie w Ojczyźnie. Bieg historii sprawił  jednak, że w pewnym momencie, nie wyprowadzając się z domu rodzinnego, znaleźli się poza granicami Polski.

Według postanowień Statutu siedzibą Federacji był Instytut Polski i Muzeum Generała Sikorskiego w Londynie. Ponieważ nie udało się nam zarejestrować działalności w Londynie, Federacja została zarejestrowana w Chicago. Dlatego też  zaproponowano, aby miejsce siedziby było zgodne z miejscem rejestracji. Kwestia zmiany siedziby miała znaczenie jedynie formalne, jako, żadnej działalności Federacja nie prowadziła w miejscu  formalnie uznanym za jej siedzibę, a cała korespondencja była kierowana do odpowiednich członków Rady Federacji zajmujących sie daną sprawą. Miejscem najbliższym określeniu „siedziba Federacji” jest adres aktualnego prezesa Rady Federacji.

Zakończona w listopadzie ankieta, przeprowadzona wsród członków Rady Federacji, wykazała, że Biuletyn Federacji rozprowadzany był w ok. 570 egzemplarzach. Dodając do tego ok. 60 egzemplarzy Biuletynu rozsyłanych przez nas bezpośrednio do osób i instytucji zainteresowanych naszą działalnością, można było stwierdzić, że Biuletyn miał nakład ponad 600 egzemplarzy.  Biuletyn był też dostępny w formie elektronicznej.

Jesienią 1999 roku prezes Rady prowadził ożywione kontakty internetową listą dyskusyjna „Lekarze”, prowadzoną przez mieszkającego w Kanadzie dr Adama Poradzisza. Lista była dużym forum dyskusyjnym polskich i polonijnych lekarzy (ponad 100 osób). W związku z faktem, że Lista nie spełniała wyznaczonych przez Radę kryteriów (brak składek, brak wybieralnego zarządu, wielu lekarzy niepolonijnych – mieszkających w Polsce), nie zaproponowaliśmy jej członkostwa w Federacji. Uznaliśmy, że będziemy jedynie informować się nawzajem o kolejnych posunięciach, planach i spotkaniach.

Dzięki, w poprzedniej kadencji zapoczątkowanym, a w czasie upływającej kontynuowanym, kontaktom z CIOMS (Council for International Organisations of Medical Sciences), w styczniu 2000, Federacja została przyjęta do tej organizacji. CIOMS jest ośrodkiem koordynacyjnym stowarzyszeń międzynarodowych i instytucji krajowych, współpracującym z Organizacją Narodów Zjednoczonych i jej agencjami, szczególnie UNESCO i WHO. CIOMS  popiera działalność międzynarodową w dziedzinie nauk medycznych. Zważywszy na to,  że z Polski do CIOMS należą tylko Polska Akademia Nauk i Zrzeszenie Polskich Towarzystw Medycznych, uważaliśmy przyjęcie naszej Federacji do tak zacnego grona za szczególnie duże wyróżnienie.

20 lutego 2000 upłynął termin głosowania nad przyjęciem do Federacji Koła Lekarskiego przy Towarzystwie Kultury Polskiej Zakarpacia z siedzibą w Użgorodzie. Głosowanie zakończone zostało przyjęciem Koła, które stało się 17-tym członkiem naszej organizacji.

Wiosna 2000 uplynela pod znakiem organizacji IV Kongresu, przygotowań do kolejnego zebrania Rady Federacji, przygotowania kongresowego wydania Biuletynu Federacji, Konferencji Korespondencyjnej oraz dyskusji nad przyszłymi kierunkami działania Rady Federacji.

Ostatni w upływającej kadencji Biuletyn Federacji był wydrukowany na ozdobnym papierze i przekazany wszystkim uczestnikom IV Kongresu. Biuletyn ten, podobnie jak i poprzednie, był redagowany pod kierown ictwem dr Ewy Teslar, która dzieląc czas między obowiązki wiceprezesa Federacji i prezesa paryskiego AMOPF, zawsze miała czas na życzliwą pomoc pozostałym członkom Rady.

Chcąc zachować ciągłość pracy Federacji i umożliwić przyszłej Radzie podjęcie pracy zaraz po wyborach, przeprowadziliśmy ankietę na temat priorytetów w przyszłych działaniach Federacji.  Mając do rozdzielenia 100 punktów, członkowie Rady, w porozumieniu z członkami organizacji które reprezentowali, zdecydowali, że najważniejszymi zadaniami na nadchodzącą kadencję, będą: zapewnienie samowystarczalności finansowej Federacji (26 pkt), pomoc organizacjom medycznym z krajów o gorszej sytuacji ekonomicznej (21), dalsza integracja polonijnych środowisk medycznych (17), organizacja i realizacja szkolenia w krajach rozwiniętych (13) oraz na koniec, jako równie ważne (11) przyciągnięcie do Federacji wszystkich zorganizowanych grup polskich lekarzy poza granicami Polski i organizacja regionalnego spotkania członków Federacji w jednym z krajow byłego ZSRR.

W podobny sposób oceniono cele średnioterminowe (do roku 2010). Za najważniejsze zadanie uznano pomoc polonijnym organizacjom medycznym z terenów byłego ZSRR (22 pkt) oraz zapewnienie samowystarczalności ekonomicznej Federacji (20). Za istotne uznano też wymianę doświadczeń między organizacjami członkowskimi (17) oraz koordynację zjazdów i spotkań (15), zapoczątkowanie międzynarodowej wymiany studentów i lekarzy (13) oraz współpracę z ośrodkami medycznymi w Polsce (12). W ankiecie nie było odpowiedzi na to w jaki sposób osiągnąć cele.

W latach 1998-2000 wydatki na prowadzenie Federacji były w równowadze z wpływami ze składek członkowskich. Stan finansów Federacji nie budził niepokoju, jednak nie pozwalał na sponsorowanie działalności prowadzonej w należących do niej organizacjach. Dzięki kontaktom w których pośredniczyła Federacja, została nawiązana bezpośrednia współpraca między niektórymi organizacjami członkowskimi. Związek ze Sztokholmu, w miarę swoich  możliwości, sponsorował działalność w Mołdawii, związek z Paryża zorganizował transporty sprzętu medycznego na Białoruś a związek z Chicago przekazał pieniądze na działalność polonii medycznej w Gruzji.

W dniach 1-3 czerwca 2000 odbył się w Warszawie IV Światowy Kongres Polonii Medycznej. Kongres był uwieńczeniem  półtorarocznych prac prowadzonych przez Radę Federacji oraz Naczelną Izbę Lekarską. Federacja przygotowała program naukowy, NIL zorganizował część techniczną. Na uwagę i wdzięcznośc zasługuje poparcie, jakie Kongres otrzymał ze strony  Senatu RP.  Poparcie to podniosło rangę organizowanego przez nas spotkania oraz, poprzez przyznane stypendia, umożliwiło wielu Koleżankom i Kolegom ze Wschodu przyjazd do Warszawy. W Kongresie wzięło udział ok. 300 uczestników, po ok. 100 z Zachodu, Polski i ze Wschodu. Zarówno część naukowa jak i, niemniej ważna, część towarzyska spełniły oczekiwania większości uczestników.

W pierwszym dniu Kongresu odbyło się jego uroczyste otwarcie oraz wykład inauguracyjny. W drugim dniu odbyły się sesje dotyczące finansowania i organizacji służby zdrowia, roli internetu w informacji i terapii medycznej, patogenezy chorób nowotworowych oraz chorób układu oddechowego. Tematami sesji,  ktore odbyły się w trzecim dniu, były żywienie, otyłość, cukrzyca i nadciśnienie.

Całości Kongresu dopełniła oprawa  Łazienek, w których odbył się bankiet, oraz Zamku Królewskiego, na którym odbyło się zakończenie Kongresu.

Według wstępnych ustaleń między NIL a Federacją, następny, wspólnie organizowany, Kongres został zaplanowany na rok 2003.

Uroczyste zamknięcie Kongresu na Zamku Królewskim.
Od lewej: J. Bodziony, K. Madej, J. Kasina

4 czerwca 2000 roku, po zakończeniu IV Kongresu, odbyło sie zebranie Rady Federacji. Na zebraniu udzielono absolutorium ustępującemu Zarządowi oraz wybrano nowy, w składzie: prezes – Jakub Bodziony (Homburg, Niemcy), wiceprezes – Marek Rudnicki (Chicago, USA), sekretarz – Halina Miksza (Wilno, Litwa), skarbnik – Józef Mazurek (Chicago, USA).

Poza tym:

• Ogłoszono wyniki głosowania korespondencyjnego w sprawie zmiany nazwy Federacji. Federacja Polskich Organizacji Medycznych na Obczyźnie zmieniła swą nazwę na Federacja Polonijnych Organizacji Medycznych.
• Zmieniono czas trwania kadencji zarządu z dwóch na trzy lata
• potwierdzono wyniki ankiety korespondencyjnej, na podstawie której dwoma najważniejszymi priorytetami na kolejne trzy lata była pomoc dla polonijnych organizacji medycznych z terenów za wschodnią granicą Polski i uzyskanie przez Federację niezależności finansowej.
• Omawiano szczegóły współpracy między zrzeszonymi w Federacji organizacjami oraz sposoby realizacji określonych przez nas celów

Okres czerwiec 1998 – czerwiec 2000 to okres dalszej systematycznej pracy całej Rady, to kontynuacja i ugruntowanie mechanizmów demokratycznych wprowadzonych w poprzedniej kadencji. Co kwartał, wydawane były, zarówno Biuletyny Federacji jak i Konferencje Korespondencyjne, prowadzona była Kronika Federacji oraz spis odbytych w organizacjach członkowskich spotkań i wygłoszonych na nich referatów. Na założonych przez nas internetowych listach trwała, ożywiona, inspirująca i konsolidująca nas dyskusja. Dzięki temu rodziły się nowe pomysły i przyjaźnie, a Rada Federacji mogła sprawnie działać, realizując zadania wyznaczone jej przez zrzeszone w Federacji organizacje.

Opisywany czas jest to okres dalszego rozwoju Federacji, zarówno pod względem liczebności wchodzących w jej skład polonijnych organizacji medycznych, jak i pod względem jej presiżu. Po wstąpieniu do Federacji organizacji z Berlina i Użgorodu, Federacja osiągnęła liczbę 17 organizacji członkowskich. Uznani zostaliśmy przez NRL za reprezentanta polonii medycznej i wiarygodnego partnera. Wraz z NIL zorganizowaliśmy IV Kongres. Staliśmy się członkami Council for International Organisations of Medical Sciences (CIOMS).

Za największy sukces tego okresu, uważam jednak atmosferę w jakiej Federacja działała. Dzięki harmonijnej współpracy, życzliwości, wzajemnemu szacunkowi i uznaniu dla wysiłku innych, wiele osób włączyło się do pracy i odczuwało satysfakcję z tego co robili. Koleżeństwo i przyjaźń nie tylko ułatwiały naszą pracę, ale były urzeczywistnieniem celu dla jakiego Federacja została stworzona.

Historia Federacji w okresie czerwiec 2000 – kwiecien 2003

przygotowal Janusz Kasina, PZM, Sztokholm

01-03 czerwca 2000

W Warszawie odbyl si“e IV Swiatowy Kongres Polonii Medycznej.

Kongres zorganizowany zostal przez Federacje oraz Naczelna Izbe Lekarska. W Kongresie wzielo udzial ok. 400 uczestnikow, mniej wiecej po rowno z Zachodu, Polski i ze Wschodu.

Wedlug wstepnych ustalen miedzy NIL a Federacja nastepny Kongres zorganizowany zostanie za 3 lata.

04 czerwca 2000

Na zakonczenie Kongresu, w Warszawie odbylo sie zebranie Rady Federacji. Na zebraniu wybrano nowy Zarzad, w skladzie: prezes – Jakub Bodziony (Homburg, Niemcy), wiceprezes – Marek Rudnicki (Chcago, USA), sekretarz – Halina Miksza (Wilno, Litwa), skarbnik – Jozef Mazurek (Chicago, USA). Na zebraniu m.in. zmieniono czas trwania kadencji Zarzadu z dwoch na trzy lata oraz potwierdzono wyniki ankiety z konferencji korespondencyjnej, mowiace ze dwoma najwazniejszymi priorytetami w najblizszych latach bedzie pomoc dla polonijnych organizacji medycznych z terenow za wschodnia granica Polski i uzyskanie przez Federacje niezaleznosci finansowej.

6 pazdziernika 2001

Walne Zebranie Polskiego Towarzystwa Medycznego w Republice Czeskiej

(Polske Sdruzeni Zdravotniku v Ceske Republice) podejmuje decyzje o wystapieniu z Federacji podajac jako przyczyne, ze uczestniczenie ich zwiazku w Federacji nie spelnilo zwiazanych z tym oczekiwan.

21 pazdziernika 2001

Po rezygnacji, z powodow rodzinnych, Haliny Miksza (Wilno) ze sprawowania funkcji sekretarza, Ewa Teslar (Paryz) zostaje sekretarzem Federacji.

Wiosna 2002

Po konsultacjach z Naczelna Izba Lekarska oraz z niektorymi Okregowymi Izbami Lekarskimi zapada decyzja o organizacji V Kongresu Polonii Medycznej w Katowicach, we wspolpracy z NIL oraz ze Slaska Izba Lekarska

22 grudnia 2002

Zmiany w statucie Federacji, m. in. zmiana punktu IV dotychczas stanowiacego o tym, ze czlonkami Federacji moga sie stac organizacje majace siedzibe poza Polska na: ”Członkami Federacji są organizacje i stowarzyszenia medyczne działające poza granicami Polski”.