Literatura – pisarze

Powrót do strony Literatura

Słynni pisarze-lekarze

Wasilij Aksionow (1932-2009) – rosyjski i amerykański pisarz, dramaturg filmowy, scenarzysta. Syn pisarki Jewgieniji Giznburg. W 1956 r. ukończył studia na 1. Leningradzkim Instytucie Medycznym i zgodnie z nakazem pracy miał być lekarzem na statkach żeglugi wielkiej. Ostatecznie pracy tej nie otrzymał, gdyż pomimo zrehabilitowania skazanych wcześniej obojga jego rodziców nie zostało mu przyznane zezwolenie na wyjazdy zagraniczne. Zamiast tego został lekarzem ds. kwarantanny na północy ZSRR, w Karelii, później w porcie handlowym w Leningradzie oraz w szpitalu gruźliczym w Moskwie. Pracując jako lekarz Aksionow zaczął pisać opowiadania. W 1960 roku ukazuje się w „Junosti” napisana rok wcześniej jego powieść o młodych lekarzach pod tytułem „Koledzy”. Utwór zwrócił uwagę krytyki literackiej i odniósł sukces czytelniczy, a wkrótce został uznany za prekursora rosyjskiej prozy młodzieżowej. W następnym roku w tym samym miesięczniku pisarz publikuje powieść „Gwiezdny bilet”. W 1992 roku Aksionow ukończył pracę nad trylogią „Moskiewska saga”.

Józef Brodowicz (1790-1885) – polski lekarz, naukowiec, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, dwukrotny rektor tej uczelni. Prezes Towarzystwa Naukowego Krakowskiego. Zasłynął jako najwybitniejszy po Andrzeju Badurskim profesor chorób wewnętrznych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Był autorem zabawnych wierszy, które wydał w zbiorze pt. „Kwiatki polne”. Z jego barwną postacią związanych jest również wiele anegdot. Miał on m.in. przez ostatnich 16 lat swojego życia przechowywać w mieszkaniu przeznaczoną dla siebie trumnę z nieheblowanych desek sosnowych, do której miano go złożyć w koszuli uszytej przed laty przez matkę i w starym mundurze urzędnika Wolnego Miasta Krakowa. W trumnie miały być umieszczone listy matki i przyjaciela z lat młodości oraz wypchany ulubiony kanarek. W przeddzień śmierci 95-letni Brodowicz przesłał kilku znajomym bileciki pożegnalne.

Michaił Bułhakow (1891-1940) – rosyjski pisarz i dramaturg. Twórca m.in. „Mistrza i Małgorzaty”, jednego z najważniejszych dzieł XX wieku. Jego ojciec – Afanasij Iwanowicz był wykładowcą teologii i profesorem Kijowskiej Akademii Duchownej, niestety wcześnie zmarł i pisarz wychował się bez ojca. Mimo skromnych warunków materialnych rodzina Bułhakowów interesowała się teatrem i muzyką, prowadziła nawet amatorską scenę.  Od 1909 roku Michaił Bułhakow  studiował medycynę na Kijowskim Uniwersytecie św. Włodzimierza. Pierwsze dwa lata pierwszej wojny światowej spędził w szpitalach polowych, a od 1916 roku pracował jako wiejski lekarz. Również w 1916 roku został zmobilizowany do wojska i skierowany do miejscowości Nikolskoje w guberni smoleńskiej. Prowadził tam z małżonką szpital, w którym przez okres roku przyjął ponad 15.000 pacjentów. Po demobilizacji wrócił do Kijowa i otworzył prywatną praktykę jako wenerolog. 18 września 1917 roku został przeniesiony do Wiaźmy, gdzie zaczął pisać. Od 1921 mieszkał w Moskwie (pracował m.in. jako reporter, kronikarz, urzędnik oświatowy).

Louis-Ferdinand Céline (1894-1961) – francuski prozaik, pisarz i eseista, zwany „enfant terrible świata literackiego”. Uczestnik I wojny światowej. Jeden z najważniejszych, najbardziej wpływowych i zarazem najbardziej kontrowersyjnych pisarzy XX wieku, prekursor egzystencjalizmu w literaturze, porównywany nieraz do Markiza de Sade. Z wykształcenia lekarz, co znalazło odzwierciedlenie w percepcji świata w jego powieściach. Innowator języka literackiego, który wzbogacił o argot i specyfikę języka mówionego, wyzwolonego ze składni francuskiej. Znany zwłaszcza dzięki skandalizującej powieści „Podróż do kresu nocy”, określanej przez Jerzego Stempowskiego jako powieść bez estetyzmu. Wyróżniał się ostrym, prowokacyjnym stylem obfitującym w wulgaryzmy, pełnym ironii, satyry i czarnego humoru. Uznany za jednego z największych (obok Jeana-Paula Sartre’a, Alberta Camusa i Samuela Becketta) pisarzy opisujących kondycję człowieka XX wieku.

Robert Cook (1940- ) – amerykański pisarz, z zawodu lekarz, uznawany za mistrza w gatunku thrillera medycznego. W swoich powieściach porusza rozmaite zagadnienia, m.in.: etyki zawodowej lekarzy („Coma”) i naukowców („Mutant”), zagrożenia wykorzystaniem zdobyczy medycyny w złych celach („Epidemia”), a także historie science-fiction mające jednak elementy realności („Inwazja”). Na podstawie powieści Cooka „Coma” powstał film „Śpiączka” w reż. Michaela Crichtona.

Michael Crichton (1942-2008) – amerykański lekarz, pisarz, reżyser, scenarzysta i producent filmowy. Autor znanych powieści określanych jako technothrillery, które popularność zyskały dzięki adaptacjom filmowym (np. „Park Jurajski” w reżyserii Stevena Spielberga). Był także pomysłodawcą i producentem serialu „Ostry dyżur” oraz autorem scenariuszy wielu filmów, m.in. „Twister”. Ukończył Harvard University Medical School. Twórczość literacką rozpoczął jeszcze na studiach, aby opłacić rachunki (publikował wtedy ukrywając się pod pseudonimami). Jedna z jego pierwszych powieści – „Wyższa konieczność”, niespodziewanie zdobyła w 1968 roku nagrodę Edgar Award. Napisana rok później „Andromeda znaczy śmierć” stała się bestsellerem i rozpoczęła literacką karierę Crichtona.

Antoni Czechow (1860-1904) – rosyjski nowelista i dramatopisarz. Klasyk literatury rosyjskiej. Mistrz „małych form literackich”, w której przeważały obrazki obyczajowe, miniatury z życia urzędników, kupców, ziemian i chłopów, łączące komizm z wyraźnymi akcentami krytyki społecznej. Znany głównie z dramatów odtwarzających tragizm powszedniej egzystencji zwykłych, przeciętnych ludzi, zazwyczaj pozbawionych woli działania, w których konflikty ukazywał w aspekcie ogólnoludzkim, społeczno-psychologicznym, a zarazem czysto rosyjskim.

Artur Conan Doyle (1859-1930) – szkocki pisarz, lekarz, wolnomularz, spirytysta. Sławę zyskał jako czołowy przedstawiciel nurtu powieści detektywistycznych i twórca postaci Sherlocka Holmesa – detektywa, który w swych pracach wykorzystywał z ogromnym powodzeniem metodę dedukcji i indukcji. Pierwowzorem Sherlocka Holmesa był dr Joseph Bell królewski lekarz z Edynburga. Arthur w młodości był jego studentem. Bell słynął z dedukcji (można też śmiało powiedzieć, że był on również pierwowzorem dr House’a). Potrafił postawić trafną diagnozę na podstawie krótkiej obserwacji, a przy okazji określić także zajęcie i miejsce zamieszkania pacjenta, którego widział po raz pierwszy. Do jego najważniejszych dzieł należą: „Pies Baskervillów”, „Studium w szkarłacie” oraz wielokrotnie ekranizowana powieść „Świat zaginiony”, w której wykreował postać ekscentrycznego naukowca George’a Challengera. Oprócz utworów kryminalnych pisał również powieści historyczne, fantastyczno-naukowe i sensacyjne.

Galen, właściwie Claudius Galenus (130-200 n.e.) – rzymski lekarz greckiego pochodzenia, anatom, utalentowany badacz i pisarz, jeden z najznakomitszych starożytnych lekarzy, wywarł olbrzymi wpływ na rozwój nauk medycznych w średniowieczu i odrodzeniu. Opisał 7 nerwów czaszkowych, zastawki serca oraz różnice między tętnicami i żyłami (m.in. wykazał, że tętnicami płynie krew, a nie powietrze, jak sądzono dotychczas). Opisał dodatni wpływ ćwiczeń fizycznych na rozwój ciała. Usystematyzował wady postawy i jako pierwszy wprowadził terminy: scoliosis, kyphosis, lordosis. Twierdził, że zdrowie wymaga równowagi między czterema składnikami organizmu: śluzem, czarną żółcią, żółtą żółcią oraz krwią. Wprowadził termin temperatury obojętnej, dla której przyjął 0 stopni (zależała ona według Galena od szerokości geograficznej). Na podstawie obserwacji wpływu różnych środków na ludzki organizm wprowadził cztery stopnie zimna. Dokonał podziału substancji na maści, kremy, papki i płyny oraz wprowadził kosmetykę do świata medycyny. Idee Galena, nawiązujące do tez Hipokratesa, wywarły wpływ na nauki medyczne w ciągu kilkunastu kolejnych stuleci. Jego sposoby opracowywania lekarstw obowiązywały w zachodniej Europie przez 1500 lat po jego śmierci.

Carl Gustav Jung (1875-1961) – szwajcarski psychiatra, psycholog, naukowiec, artysta malarz. Był jednym z twórców psychologii głębi, na bazie której stworzył własne koncepcje ujęte jako psychologia analityczna (stanowiącą częściową krytykę psychoanalizy). Wprowadził pojęcia kompleksu, introwersji i ekstrawersji, nieświadomości zbiorowej, synchroniczności oraz archetypu, które odgrywają ważną i kontrowersyjną rolę w naukach o kulturze i w badaniach neurologicznych, oraz w fizyce kwantowej. W języku polskim ukazały się m.in. takie dzieła Junga jak: „Rebis, czyli kamień filozofów”, „Archetypy i symbole” oraz „Psychologia a religia”.

John Keats (1795-1821) – angielski lekarz, poeta, jeden z głównych przedstawicieli romantyzmu; obok Edmunda Spensera nazywany w Anglii „poetą poetów”. Za życia niedoceniany i atakowany przez krytykę literacką (jego poetykę pogardliwie określano mianem Cocktly School), po śmierci wywarł ogromny wpływ na poetów postromantycznych z kręgu Alfreda Tennysona. Jego legenda stała się tematem dzieł wielu ówczesnych i późniejszych twórców, m.in.: Percy Bysshe Shelley, Georga Gordona Byrona, Wallace Stevens czy William Butler Yeats. Po śmierci matki w 1810 roku opiekun dzieci zabrał młodego Johna ze szkoły i oddał na pięcioletnią praktykę do miejscowego chirurga dr Hammonda. W wieku 19 lat, na rok przed zakończeniem, John Keats przerwał praktykę u dr Hammonda i powrócił do Londynu, gdzie kontynuował praktykę w St. Thomas’s Hospital and Guy’s. Około 1816 roku porzucił jednak medycynę i poświęcił się całkowicie literaturze.

Janusz Korczak (1878-1942), właściwie Henryk Goldszmit, ps. „Stary Doktor” lub „Pan Doktor” – polsko-żydowski lekarz, pedagog, pisarz, publicysta i działacz społeczny. Teoretyk i praktyk wychowania, twórca oryginalnego systemu pracy z dziećmi, opartego na partnerstwie, samorządnych procedurach i instytucjach oraz pobudzaniu samowychowania. Badacz świata dzieci. Był pionierem działań w dziedzinie diagnozowania wychowawczego oraz prekursorem działań na rzecz praw dziecka-człowieka. W 1926 zainicjował pierwsze pismo redagowane w większości przez dzieci – „Mały Przegląd”. Autor m.in. słynnej powieści „Król Maciuś Pierwszy”.

Stefan Kruś (1926-2015) – polski patomorfolog, profesor medycyny w zakresie anatomii patologicznej. W czerwcu 1944 roku zdał maturę na tajnych kompletach w okupowanej Warszawie. W lutym 1945 rozpoczął studia lekarskie na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie od ukończenia studiów (1949) pracował jako asystent. Następnie był zatrudniony w Akademii Medycznej w Warszawie (do 1996) kolejno jako asystent, adiunkt, docent i profesor w Zakładzie Anatomii Patologicznej. W latach 1956-1957 pracował w Szpitalu Polskim w Korei Północnej, a w latach 1959-60 był stypendystą Fundacji Rockefellera w Mount Sinai Hospital w Nowym Jorku. Autor podręczników medycznych (m.in. „Anatomii patologicznej”) oraz monografii dla patomorfologów i klinicystów (np. „Patomorfologii wątroby, nerek i serca”). Szczególnym zainteresowaniem cieszyły się jego felietony publikowane na łamach prasy medycznej, wydane później w postaci zbiorów: „Felietony przekorne” (1992), „Felietonów przekornych zbiór drugi” (1995), „Wiecznym piórem – na przekór 1” (2010), „Wiecznym piórem – na przekór 2” (2010).

Stanisław Lem (1921-2006) – polski pisarz science fiction, filozof i futurolog oraz krytyk. Jego twórczość porusza tematy takie jak: rozwój nauki i techniki, natura ludzka, możliwość porozumienia się istot inteligentnych czy miejsce człowieka we Wszechświecie. Dzieła Lema zawierają odniesienia do stanu współczesnego społeczeństwa, refleksje naukowo-filozoficzne na jego temat, a także krytykę zarówno ustroju socjalistycznego, jak i zachodniego kapitalizmu. Jest najczęściej tłumaczonym polskim pisarzem, a w pewnym okresie był najbardziej poczytnym nieanglojęzycznym pisarzem s-f. Jego książki przetłumaczono na ponad 40 języków, osiągnęły łączny nakład ponad 30 milionów egzemplarzy. Wpływ Lema na światową literaturę s-f krytycy przyrównują do wpływu H.G. Wellsa czy Olafa Stapledona.

Św. Łukasz Ewangelista – wierny towarzysz i współpracownik Pawła Apostoła, któremu towarzyszył w wielu podróżach misyjnych. Według tradycji wczesnochrześcijańskiej jest autorem trzeciej Ewangelii, co potwierdzają Ireneusz z Lyonu (ok. 130 – ok. 202) i Orygenes (185-254), oraz Dziejów Apostolskich – trzeciej i piątej księgi Nowego Testamentu; święty Kościoła katolickiego i prawosławnego. Łukasz nie należał do grona dwunastu apostołów Jezusa. Wedle tradycji zawartej w pismach historyków kościoła i Ojców Kościoła, święty Łukasz pochodził z Antiochii Syryjskiej. Z zawodu był lekarzem (List do Kolosan IV,14). Miał przyjąć chrzest podczas drugiej podróży misyjnej św. Pawła Apostoła (ok. 50 r. n.e.) i zostać jego uczniem. Był razem z nim w Rzymie, Macedonii i Grecji. Był jego najwierniejszym towarzyszem. Według przekazów św. Łukasz zmarł w Beocji, mając 84 lata. Miejsce jego grobu nie jest znane.

Arnold Mostowicz (1914-2002) – polski pisarz, dziennikarz, tłumacz, lekarz i popularyzator nauki. Urodził się w Łodzi w rodzinie żydowskiej jako syn Ignacego Moszkowicza i Estery z domu Goldstein. W latach 1932-1939 studiował medycynę w Tuluzie. Powrócił do Polski na krótko przed wybuchem II wojny światowej. W trakcie oblężenia Warszawy pracował w Szpitalu Dzieciątka Jezus. Po zdobyciu stolicy przez wojska niemieckie, w październiku 1939 r. wrócił do Łodzi, gdzie został przesiedlony do łódzkiego getta. Tam przez 4 lata pracował jako lekarz w szpitalu zakaźnym i w pogotowiu. Po likwidacji getta zesłany do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz. Po wojnie nie wrócił do medycyny, ale zajął się dziennikarstwem. W latach 70. zajął się pisaniem książek popularnonaukowych (przede wszystkim z zakresu biologii, czego owocem były 3 nagrodzone tomy poświęcone biologii, która „…zmienia człowieka”, „…medycynę”, „…uczy myśleć”) oraz tematyki ufologicznej (m.in. „O tych co z kosmosu”, 1987). W latach 70. i 80. stworzył wraz z Bogusławem Polchem i Alfredem Górnym serię komiksów „Bogowie z kosmosu”, opartych na hipotezach Ericha von Dänikena. Opracował antologie humoru francuskiego i radzieckiego. W tomie poświęconym humorowi francuskiemu przedstawił 28 nieznanych wcześniej w Polsce autorów (większość ich utworów sam przetłumaczył). Opublikował również pozycje wspomnieniowe, poświęcone Łodzi („Łódź, moja zakazana miłość”). Pierwszą książką Mostowicza była wydana w 1988 r. (PIW) „Żółta Gwiazda i Czerwony Krzyż” – obraz jego gettowych i obozowych wspomnień i refleksji, zaliczony przez krytykę do najcenniejszych literackich dokumentów czasów zagłady. Wystąpił w filmie dokumentalnym „Fotoamator” Dariusza Jabłońskiego z 1998 roku opowiadając o swoich przeżyciach w łódzkim getcie.

Axel Munthe (1857-1949) – szwedzki lekarz i psychiatra, pisarz. Był nadwornym lekarzem szwedzkiej rodziny królewskiej. Wycofał się z życia dworskiego i osiadł w zakupionej przez siebie willi San Michele na Capri. Pod koniec życia powrócił do Szwecji, gdzie powstało dzieło jego życia „Księga z San Michele” (wyd. ang. 1929, wyd. szwedz. 1930, wyd. pol. 1933). Oto historia powstania słynnej „Księgi”: Jako 18-letni student medycyny Axel Munthe odkrył w 1875 roku wyspę Capri, gdzie zauroczyła go maleńka kapliczka San Michele. Zakochał się w tym niezwykłym miejscu i przez lata marzył, by zbudować tu dom. Ciężko pracował i wreszcie udało mu się zrealizować marzenie. Zamieszkał w pięknej białej willi i wiódł spokojne życie w pełnej harmonii z otoczeniem. W swych słynnych pamiętnikach połączył realne fakty ze swego pełnego przygód życia z własnymi wizjami i refleksjami. Z dużą dozą humoru i życzliwości wobec wszystkich istot żywych pisał o ludziach, z którymi zetknął się na wyspie oraz bogatej przyrodzie, która inspirowała go do przemyśleń. Tak stworzył jedną z najczęściej czytanych książek wspomnieniowych minionego stulecia.

Piotr Müldner-Nieckowski (1946- ) – polski lekarz, pisarz, językoznawca (frazeolog i leksykograf), wydawca. Doktor nauk medycznych, doktor habilitowany nauk humanistycznych. Współpracuje z czasopismami literackimi i naukowymi (m.in. „Nowy Medyk”, „Nowy Wyraz”, „Życie Literackie”, „Archiwum Historii i Filozofii Medycyny”, „Polski Tygodnik Lekarski”, „Forum Akademickie”, „Puls”, „Łabuź”). Autor komputerowych algorytmów poprawnego dzielenia wyrazów, zautomatyzowanej korekty i adiustacji, algorytmu obsługi oddziałów szpitalnych i programów do obsługi leksykograficznych baz danych. Do najważniejszych utworów Müldnera należą: „Opaska gazowa, poemat dyżurny”, tomy wierszy „Za kobietą tren”, „Park”, „Schody”, powieści „Śpiący w mieście” i „Himalaje”, zbiory opowiadań „Proszę spać” i „Raz jeden jedyny”, dramaty radiowe „Piórko”, a także „Wielki słownik frazeologiczny języka polskiego”.

François Rabelais (1494-1553) – francuski pisarz satyryczny, duchowny i lekarz. Wszechstronnie wykształcony, przyjaciel wielu ówczesnych humanistów europejskich. Autor dzieła już niezmiernie za jego życia popularnego, a zarazem potępionego przez środowisko paryskiej Sorbony – powieści „Gargantua i Pantagruel” (wydanej w pięciu księgach, drukowanych od 1532 roku; ostatnia z ksiąg wydana pośmiertnie w roku 1564). Jego ostatnie słowa miały brzmieć: „Spuśćcie kurtynę, farsa skończona” lub „Udaję się na poszukiwanie wielkiego Być Może”.

Fryderyk Schiller (1802-1759) – niemiecki lekarz, poeta, filozof, historyk, estetyk, teoretyk teatru i dramaturg, autor „Ody do radości” (hymnu Unii Europejskiej). Już w wieku trzynastu lat próbował pisać wiersze i dramaty. W 1773 r. wstąpił do Karlsschule Stuttgart, elitarnej akademii wojskowej założonej przez księcia, gdzie podjął studia medyczne i prawnicze, interesując się też dziełami Rousseau i Goethego. W szkole napisał w wieku 18 lat swoją pierwszą sztukę, „Zbójcy” (Die Räuber) o grupie naiwnych rewolucjonistów i ich tragicznym końcu. Przyniosła mu ona sławę – jak wielką, możemy stwierdzić choćby po przytoczeniu faktu, że określano go mianem „niemieckiego Szekspira”. W 1780 r. otrzymał posadę lekarza pułkowego w Stuttgarcie. W 1786 r. napisał poemat „Oda do radości”, do którego Beethoven skomponował muzykę będącą obecnie hymnem Unii Europejskiej. Zmarł na gruźlicę w wieku zaledwie 45 lat. Pozostawił po sobie niedokończony dramat „Demetrius” oraz ok. 30 pomysłów na sztuki, które zamierzał napisać w przyszłości.

Andrzej Szczeklik (1938-2012) – polski lekarz-naukowiec, profesor Kliniki Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, pisarz eseista i filozof medycyny, wiceprezes Polskiej Akademii Umiejętności, animator Akademii Młodych „PAUeczka Akademicka”. Zajmował się pracą naukową z zakresu kardiologii i pulmonologii. Kształcił się m.in. w Stanach Zjednoczonych i w Szwecji. Był autorem i współautorem ok. 600 prac naukowych, publikowanych w czasopismach krajowych i międzynarodowych. Wydał również kilka monografii i podręczników, także za granicą. Autor książek przetłumaczonych na język angielski, niemiecki, hiszpański, węgierski i litewski: „Katharsis – O uzdrowicielskiej mocy natury i sztuki” (2003), „Kore – O chorych, chorobach i poszukiwaniu duszy medycyny” (2007), „Nieśmiertelność – Prometejski sen medycyny” (2012). Zmarł w Krakowie na zawał serca połączony z zapaleniem płuc.

Jerzy Woy-Wojciechowski (1933- ) – lekarz, profesor nauk medycznych, a także działacz społeczny, pianista i kompozytor. Wieloletni prezes Polskiego Towarzystwa Lekarskiego. Poza pracą naukową i zawodową związany także z działalnością artystyczną. Przez trzydzieści lat społecznie prowadził Teatrzyk Piosenki Lekarzy Eskulap. Skomponował około 200 piosenek, w tym „Goniąc kormorany” wykonywaną przez Piotra Szczepanika, a także utwory wykonywane przez Irenę Santor, Jerzego Połomskiego, Ewę Śnieżankę, Waldemara Koconia, Marylę Rodowicz i Danę Lerską. Jest także kompozytorem muzyki m.in. do parunastu filmów krótkometrażowych i telewizyjnych (m.in. Piąta rano, We dwoje).

Tadeusz Boy-Żeleński (1874-1941) – polski tłumacz literatury francuskiej, krytyk literacki i teatralny, pisarz, poeta-satyryk, kronikarz, eseista, działacz społeczny, z wykształcenia lekarz. Współpracownik Ireny Krzywickiej, propagator świadomego macierzyństwa, antykoncepcji i edukacji seksualnej. Pracując jako lekarz pediatra w Szpitalu św. Ludwika w Krakowie (1901-1906) zainicjował powstanie organizacji „Kropla mleka”, której był kierownikiem i gdzie pracował jako doradca lekarski. Rozpoczął nawet pisanie pracy habilitacyjnej, wysłany jednak na stypendium do Paryża zainteresował się literaturą francuską i pozostał jej wierny do końca życia, przekładając na język polski jej kanon niemal w całości (za przekład dzieł Moliera otrzymał w 1914 roku palmy Akademii Francuskiej). Po powrocie do kraju, od 1906 roku, współtworzył kabaret „Zielony Balonik”, pisząc do niego teksty satyryczne. Zamordowany przez Niemców 4 lipca 1941 roku na stoku Góry Kadeckiej we Lwowie (wraz z grupą polskich profesorów lwowskich uczelni). Miejsce jego pochówku nie jest znane. W 2006 roku Wydawnictwo Iskry wydało niepublikowaną wcześniej książkę „W perspektywie czasu”, na podstawie odnalezionego maszynopisu, złożonego przez Boya w lwowskim Wydawnictwie Mniejszości Narodowych na dwa tygodnie przed śmiercią.

Oprac. Jarosław Kosiaty

Powrót do strony Literatura